Alexxia -Ja się siebie nie wstydze.dzięki za odwiedziny.Pozdrawiam.

-Lucy-Miłego buszowania po plf.Pewno gdzies tu jesteś pośród tysięcy fot:)

lucy-Znasz ten tekst ale pasuje tu zatem jeszcze raz- Życie płynie a my albo wiosłujemy w swoich łódeczkach, albo siedzimy na brzegu i przypatrujemy się leniwej strudze w zakolu. Zależy gdzie kto siedzi,co też był wybrał nieopatrznie w zamętach życia. Jedni ryby łowią inni drzemią pod powiekami niosąc wspomnienia szczenięcych lat.Dobrych i złych miłości,natchnień i celów wytyczanych dziecięcą bezczelnością wobec nieuchronności życia,w tym ostatecznym zmierzaniu do nikąd.Słońce omiata twarz w swych codziennych wędrówkach. Zagląda w oczy wiernym hedonistom i dzieciom księżyca,tym skurwielom którzy już w nic nie wierzą. Tym w łodziach i tym na brzegach po obu stronach,w cieniu i na słonecznych plantach.świeci ukrytym w piwnicach którzy stracili nadzieję i owym wędrującym za nim,za cieniem własnym,jakby w przeczuciu ostatecznego . Siedzę i patrze na płynące łodzie. Pośród setek mijających mnie twarzy odnajduję czasem znajome ,wesołe,smutne,oszalałe lub pełne nadziei oczy nie dostrzegają mnie ukrytego w zaroślach na skraju spienionej wody.To zaledwie strumyk,gdzieś dalej jest większa woda,rzeka,morze,ocean i dalej,jeszcze dalej przestrzenie których opisać się boje.W ciszy jaką pielęgnuje nie ma miejsca na komfortowe ustalenie pozycji.Tkwię i to wystarcza. Miejsce dobrze mi znane,królestwo,wyspa.Moja robinsonada gdzie codzienność nie męczy,nic mnie nie woła abym rzucił ten znany ląd i ruszył brzegiem,albo przekupił wioślarzy ostatnim papierosem by zabrali mnie do jednej z przepływających łodzi.Nie mam zresztą specjalnie chęci ani powodu by płynąć.Tu czekam a czekanie to również podróż.Nie nudzi mnie własna twarz odbita w wodzie,moje towarzystwo jest mi znane ,nie cierpie na brak przyjaciół.Wystarcza mi wiedzieć że cali i zdrowi przepływają obok.Mam czasem chwile zabawnej przekorności na którą pozwalam sobie wyłącznie z powodu ciszy.Krzyczę wówczas w stronę nieszczęśników tulących swe skarby w chybotliwych łodziach.Bawią mnie ich rozpaczliwe próby ocalenia rupieci które zabrali ze sobą. Toną często i za bystrzem tuż na łachach białego piasku pełno jest czarnych,spuchniętych fortepianów,wyrzuconych na brzeg walizek,gadających telewizorów,niepotrzebnych mi pieniędzy w przemokniętych rulonikach usianych między nierozpoznawalnymi resztkami cudzych własności.Oto ich marzenia butwiejące,zmywane na powrót,omiatane piachem,znikające,unicestwione. Opowiadał bym dalej ale dzień robi się szpetny.Nie bawi mnie już siedzenie na brzegu,wolę poleżeć,popatrzeć w chmury,chociaż i tu nie znajduję spokoju.Pocięte kondensacyjnymi smugami niebo kreśli monstrualne krzyże.Wszystko umiera podróżując. Zapalam kolejnego papierosa ,błoga chwila zadumy.Pewność niczym nieuzasadniona ze wyskoczyłem z łodzi w dobrym miejscu.Czekam bo czekanie to także podróż. Jutro zobaczę inne łodzie. Pozdrawiam Cię szczerze i serdecznie.Starałem sie napisać najuczciwiej, w sposób jaki lubię,tak abyś mogła chociaż troszeczkę wleźć w skórę prawie pięćdziesieciolatka który nie ma usprawiedliwienia dla swej natury.

sandiego-Dzięki.Pzdr

-Lucy-Znasz moje kontrowersyjne zdanie o czystej fotografii-Umarła:)Może jescze kilka wspaniałych osobistości w świecie sztuki potrafi TWORZYĆ(wnosić nowe,własne piętno)Trudne zadanie dla zawodowych fotografików. Ja tego nie potrafię,zająłem się innym aspektem tej dyscypliny tak jak to rozumie i czuje.Jak większość amatorów nigdy nie osiągne wspomnianego poziomu w klasycznej fotografii .Buziaki

invention i wszyskim innym dziękuje.Pozdrawiam.

rewik-:)

asiasido-Wiem dziękuje przeczytałem fajny pomysł.Plener znam jeszcze z lat 70-tych bywałem tam ze szkicownikiem.Pozdrawiam.