Reticent: w istocie, od jakiegoś czasu, jak widzisz, już nie śpimy. Niestety, life is brutal & full of zasadzkas - teraz musimy troche popracować. Te, panie dziejku, aparaty, filtery, objektywy, statywy, lampy, parasole, a - nade wszystko wojaże i modelki - kosztuja ;) Miło czytać, że Cię te nasze wymiany uwag i przemyśleń nie znużyły. Żałuj, żeś nie widział, że tak powiem, źródła naszej inspiracji. Pozdrawiam przed południem i do zobaczenia.

Jogin: piszę tutaj, bo wiem, że rano zajrzysz. Czy nie jest tak, że dopóki fotografia jest wymyślona, ustawiona, zrobiona wg koncepcji - to jej treść nie szokuje, obraz oceniany jest w kategoriach estetycznych kanonów. Jeśli widać, że foto to kawałek życia, budzą się emocje. (cza aby bohaterka wie, że ja ogladają na Plfot? Wspólczuję bohaterce zdjęcia itp. Modelkom, róznie fotografowanym, nikt nie wspólczuje, chociaż bywają fotografowane w sposóbn wywołujący zażenowanie. Fotografia ucywilizowana, jak rzeka w betonowym kanale, jest zrozumiała, łatwa do oceny wg paru kryteriów, przewidywalna. Fotografia sytuacji życiowych, czy to zbeszczeczone zwłoki, czy goła baba, zmusza do pomyślenia, czy to dobrze, czy źle. Kryteria estetyczne zawodzą, a fotografia z jej mocą utrwalania chwil staje się jak dzika rzeka w czas powodzi. Myslisz, ze to dobry trop? Dobranoc

Jogin: Twoja konstatacja jest poprawna, ale za mało subtelna. Nie wyjaśnia mianowicie dlaczego jedna golizna ciągnie bardziej od drugiej. Co takiego było w tamtym zdjęciu, że tak ciągnęło? Przecież nie brakowało golizny. Znałem kiedyś pewnego tzw. prostego człowieka, który mawiał, że d..pa nie traktor, a ciągnie. Nie należy lekceważyć ludowych mądrości. A skoro już myślisz, to powiedz, czemu tamto foto wywoływało silne emocje, pozytywne i negatywne oraz skrajne dośc oceny? To też ciekawe. Miłych snów.

Jogin: za grubym na podskakiwanie :) Raczej z uśmiechem mówiłem. Ale owszem, mam chyba coś, co by pobiło tamten wynik, a ponieważ nie po jest światło,żeby je trzymać pod korcem, pewnie kiedyś je pokażę. Niestey, całą niedzielę pracowałem i nie miałem kiedy myśleć, ale kroi mi się parę hipotez, co do tamtego wydarzenia. Ja tak naprawdę wtedy nie doceniłem owej oglądalności, dopiero teraz zwróciłem na ten parametr uwagę i już wiem, że to był fenomen. Ja popracuję gdzieś do 1:00, tu gdzie jestem, nie mam psa, więc pośpię trochę dłużej.

Jogin: przestań, bo wyciągnę coś lepszego od sceny balkonowej :) Foto jest na na TOPie w reportażu (wyśietlenia), więc nie jest najgorzej. Ale wspominać jest co, fakt. Pozdrawiam ciepło.

Skyline & Co: Nie chciałbym być łopatologiczny, więc podpowiem trop. To foto (jak zresztą wszystkie reporterskie) należy odczytywać nie w kontekście estetycznym, czy meteorologicznym (barwy nieba, których nie ma, bo słońce wypaliło,a autor nie dołożył starań, by je przywrócić dzięki możliwościom PS), ale kulturowym. W tym kontekście masz młodą, wyzywającą dziewczynę, starą fortecę, mocno obciążoną aksjologicznie latarnię i most, turystyczne miasto. To są elementy wyznaczające kontekst kulturowy, społeczny i skojarzeniowy tego zdjęcia. I o tym warto pomyśleć, patrząc na ten obraz, zamiast szukać szczegółów w chmurach. A rozproszone światło, które ładnie podkreśliło,linię nóg oraz uroda dziewczyny, to są bonusy. Podobnie jak krótka chwila kiedy szliśmy ku sobie, którą mogę się podzielić z innymi, dzięki magicznej właściwości fotgografii. Ufff, rozpisałem się. Wystarczy. Raz jeszcze pozdrawiam.

Skylines: ogladaj po kolei, i modelka, i forteca sa ciekawe. A niebo jak niebo, nic w nim ciekawego nie było, naprawdę. Pozdrawiam

Wodzu: nie zazdrość tylko tam jedź jak najszybciej. Ukraina się zmienia w oczach, niedługo będzie całkiem inna niż jeszcze jest.

NBA: rzeczywiście przypadek, ale nie tyle fenomen, ile opanowana umiejętność. Na szczęście nie w tej instytucji, o której wspominasz w drugim zdaniu. Moim pierwszymi mistrzami byli Sławek Biegański i Andrzejj Baturo. Ten pierwszy już nie żyje, ale Go z wdzięcznością wspominam. Nauczył mnie wielu rzeczy, nie tylko technicznych. Ja bym nawet tę dziewczynę zagadał, ale powtórzenie tej sytuacji nie wiem czy dałoby fajny efekt rnaturalnego uchu. Światło z nieba (naprzeciwko zachodziło słońce) ładnie konturowało jej nogi. Aparat wisiał na szyi. Nie było co pertraktować, trzeba było naciskać mogawkę i to właśnie zrobiłem. To tak całkiem na marginesie tej fotki.

Wodzu: i masz rację, 100, a nawet 200 procent racji! Ale przynajmniej mam powód żeby tam jeszcze jechać :) Kamieniec to dziwne, trochę magiczne miejsce. No a forteca jest zupełnie niesamowita

Maciej K.: Nie zagadałem. Słońce chyliło się Q zachodowi (STALIP: właśnie dlatego niebo jest przepalone, nie szczegóły nieba są zresztą ważne na tej fotce), ja sie spieszyłem do zamku, bo zamykali, a ona najwyraźniej do pracy. A później już sie nie zdarzyło spotkać. Pstrykając bałem się, żeby nie obciąć latarni, ani żeby nie wyrosła jej z głowy. Zależało mi natomiast na tym, żeby jednak była. I to już chyba cała historia przelotnego spotkania na tym moście. Pozdrawiam

To nie była modelka. To był, że tak powiem, przechodzień. Ona szła do miasta, ja do zamku. Los na zetnkął przez chwilę na moście. Strzelałem z biodra :)