Zastanawialam się, kogo mi ten pan przypomina. Oczywiście, Gandalfa :) Poszłam za nim, kiedy wstał, ale w pełnym blasku słońca, na tle drewnianych budek i przejeżdżających samochodów, stracił swą magię. Ale - koleżanka twierdzi, że wcale nie jest bezdomny, więc może go jeszcze kiedyś spotkam w podobnych okolicznościach... przyrody :)

Aha, no i sorry, że nie miałam statywu :) i tak mi się ręce trzęsły przy tym zoomie, bo się bałam, że poruszę, albo że pan sobie pójdzie, co i tak za chwilę uczynił. Cieszę się, że złapałam chwilę, ostrą czy nie, przechyloną, czy nie.

Moi dordzy - nie zdążyłam dodać kilku słów od siebie, a już mi wpadliście z komentarzami :) Więc tak: szłam do autobusu i przechodziłam obok ogródków działkowych - i zobaczyłam jasną plame na tle zieleni. Wykorzystałam cały dostępny zoom optyczny, odległość wynosiła około 30 metrów a przy tym uważałam, zeby pana nie spłoszyć. Zauważył oczywiscie moje manewry, stąd te gesty. Fotki są dwie. Próbowałam je ostrzyć, próbowałam też rozjaśniać, ale ostatecznie wiedząc, że znajdą się malkontenci, którzy powiedzą "nieostre" (no, proszę - ilu ich jest i będzie?) zostawiłam bez obróbki, trochę tylko wykadrowane. A co do pana, pozującego na fotce, to jeden z wielu bezdomnych na moim osiedlu, którzy śpią na ogródkach działkowych gdy tylko nadchodzi prawdziwe lato. Takie jest drugie dno tego urokliwego obrazka.