Nie opowiadam się po stronie zwolenników ani przeciwników organizowania psich zaprzęgów. Zgadzam się, że może to być dyskusyjny temat do fotografowania jak wiele innych, na przykład ofiar wojny. W przypadku tych wyścigów nie zauważyłem, żeby ktokolwiek bił psy, czy też czynił im krzywdę. Zawodnicy nie tylko "się wieźli”, ale wspomagali cały zaprzęg odpychając się jedną nogą. Z drugiej strony na mecie można było zobaczyć nie tylko zmęczone psy, ale i zawodników, często poobijanych po wywrotkach. Jako laik i obserwator fotograf, zauważałem wspólnotę działania i tą przede wszystkim chciałem uwiecznić. Czy oceniający fotografie wojenną oceniają wojnę, czy prace pokazujące cierpienie ludzkie? Może jedno i drugie - upadek rozumu rasy ludzkiej?