Tych kilka miłych komantarzy skłania mnie do dodania jeszcze jednej uwagi. Przebywałem z tymi ludźmi (pana można zobaczyć na zdjęciu z lusterkiem) 9 miesięcy. Wiele się od nich nauczyłem. (są profesorami psychologii). Między innymi nie unikania rozmów o nieuniknionym. Będąc w pełi władz umysłowych ustalili między sobą wszystko, co dotyczyło pochówku, śmierci i tego co będzie jak któremuś zabraknie sił lub umrze. Żyli z tą myślą i byli pogodzeni z rzeczywistością. Dożywali razem swych dni. Wielu ludziom brak na taką postawę odwagi, albo po prostu są zakłamani ... ale w gruncie rzeczy, to strach. Śmierci nie należy się bać. Jest bramą nowego życia! Pozdrawiam sedecznie!!! :)))

Ta Pani ma 92 lata. Przywiozłem ją na cmentarz na jej prośbę. Zdecydowała, że czas wybrać miejsce pochówku swojego męża, który jej w tej wyprawie towarzyszył. Umówili się z zarządcą cmentarza i omawiali szczegóły, a potem oglądali miejsce przyszłego spoczynku.... Pani rzeczywiście jest taka malutka. Kiedy u nich byłem obchodzili właśnie 77 rocznicę pożycia małżeńskiego ...