Wszystkim pięknie dziękuję za komentarze i oceny, również tym, którzy obejrzeli zdjęcie a z jakichś powodów nie skomentowali go. Dzięki piękne cieszę się, że zechcieliscie zatrzymać się na chwilę przy tym zdjęciu:)

Gdy przychodzi smutek, nic nie jest w stanie pobudzić nas do działania, zachwycić, czy choćby zainteresować. Najgorsze w smutku jest to, że upijamy się nim jak dobrym winem. Zaczyna nam smakować i każdego dnia jest nam coraz gorzej. Patrzyłam na te psiaki, wyszły do mnie pierwszego dnia ze swojej śnieżnej jamy. Przyszły właśnie do mnie z tym swoim ogromnym smutkiem w oczach i cały mój pobyt na Chopoku pomalowały wszystkimi odcieniami smutku. Wyjeżdżałam tam pogrążona w smętkowej fali. Przychodząc do mnie pokazały mi tylko, że nie ja jedna na świecie mam powody by się smucić. Patrzyłam każdego dnia rano i wieczorem w ich mądre oczy i mój smutek przestał być ważny. Przynosiłam im swoje trzy parówki, które dostawałam na śniadanie i przykro mi było, że musiałam je dzielić na połowę, by każdy, choć odrobinę dostał. Właściciele schroniska karmili je dobrze, pod schroniskiem zawsze stała ogromna miska jedzenia, ale one i tak wolały moje parówki, które podawałam im z ręki ogrzane resztkami ciepła moich chwil szczęścia, którego jeszcze nie zabił górski mroźny i mglisty klimat. Wiedziałam, że wszystko, co dla nich mogę zrobić, to każdego dnia trochę się z nimi pobawić, przytulić i pogłaskać. No i jeszcze - zrobić im kilka zdjęć, które być może kiedyś będą jedynym świadectwem ich ogromnego szczenięcego smutku i surowości tej krainy - ich domu.