wiem, że fota niedoskonała, ma być ilustracją do tekstu Puszkina z "Rusłana i Ludmiły". Niestety nie mam złotego łańcucha by nim opasać ten dąb, nie mówiący już o gadającym kocie ... Najśmieszniejsze jest to, że ten dąb w całości wygląda jak topola włoska i nie jest ani dębem szypułkowym, ani bezszypułkowym - korkowym też nie, a innych nie znam. :-)))

No oczywiście , być zmuszonym do samotności, to jakby powolna śmierć dla duszy

M.K. - masz całkowitą rację, tylko w ciszy i samotności zbiera się natchnienie .... :)))

nawet ggata z harfą cohenową mnie dzisiaj zawodzi ...

a ja tak się pałętam po tych ogrodach samotnie ...

no widzę, że tu całkiem spokojnie było nocą - hehehehe okowita mocna i wszyscy się pospali ...

Chętnie zawszeć to raźniej - ale to niebezpieczna podróż - mnóstwo "Raubritterów" różnych ma swe zamczyska w okolicy - ich wasale stoją zaczajeni w kniejach, czasem myta lub innego okupu chcą. Właśnie poselstwo dostałem, że muszę konia kułbaczyć ... W tym ogrodzie jest piwniczka, kto zechce może przenocować przy garncu grzanego miodu, antałku węgrzyna, albo okowity ...

:)) - wsiadam na mojego rumaka, muszę się przedrzeć przez naddunajskie knieje do mego zamczyska ...

O, witam Panię M.K. ...

Ta ramka to ma stworzyć wrażenie dziury w grubym murze okalającym ten ogród ...

po takim obiedzie jak dzisś po obrobieniu Czerwonego Kapturka to można pić ...

no, z tej okazji to chyba wytoczę antałek wina, albo piwa z piwniczki ...

Nereis -> że co, że proszę ? Brat twojego ojca, to po naszemu wujek chyba ... :))) Jeśli chodzi do kościoła polskiego, to mnie na pewno zna

Augsburg był drzewiej wolnym miastem Rzeszy, siedzibą biskupa księcia Rzeszy tzn. biskup Augsburski miał prawa księcia elekta - wybierał króla i cesarza. Jako że mieszkam w samym centrum Augsburga (widok na ratusz z okien RychaOprycha), mam 3 kroki do katedry i ogrodów biskupich (dziś park i Zaczarowany Ogród Oprycha). Tutaj moje dzieci uczą się, gdy potrzebują spokoju, tutaj w lato jest ustawiona półka z książkami z biblioteki, byś mógł przechodniu zasiąść i poczytać w cieniu Ginko lub Tulipanowców przy szumie fontanny ... Niebawem będą dalsze zdjęcia tutaj i na RychoOprycho - jak się w am znudzą - proszę o wiadomość

To jest Zaczarowany Ogrąd Oprycha : Oprychy pochodzą w bezpośredniej linii od Rycerzy Okrągłego Stołu i Krzyżowców, którzy poświęcali życie i całą swą energię w poszukiwaniu Złotego Runa i Św. Graala – walczyli u boku królów po stronie Dobra, i Sprawiedliwości, Miłości i Nadziei - by się rozprawić z Duchami Zła, Obłudy, Cynizmu, Kłamstwa i Zdrady. W baśniowych kniejach i lasach elfów karmili jednorożce. Gdy Graal i Złote Runo zostały perfidnie pogrzebane w rozdziale historii p.t. „Legendy”, próbując w ten sposób podstępnie wytępić wszystkich Rycerzy Dobra i nie pozostało im nic innego, jak tylko w ukryciu incognito tułać się po świecie, znani są gdzieniegdzie jako tzw, Błędni Rycerze, spoglądając na nich z politowaniem i uśmieszkiem pod wąsem Czasami jako nadworni trubadurzy wspominali stare wspaniałe dzieje żyjące już tylko w poezji i w balladach. Żyją tylko dzięki swym białogłowym muzom, tchnącym weń siłę poezji i łagodność w obejściu w tym brutalnym świecie ... Stąd też ubóstwiają wszystkie białogłowy będące im muzami, służące natchnieniem i pomocą ... Bez natchnienia giną powolną śmiercią topiąc swą duszę na dnie szklanki gorzały, kufla piwa, garnca miodu lub antałka wina w świadomości, że w/w Duchy Zła wciąż grasują po świecie i nie poddając się Dobru podnoszą łeb niczym siedmiogłowa Hydra. Nierozumni ludzie Oprychami ich zwą – tych błędnych rycerzy, relikt dawnych dziejów ... ot co :)))

M.K. - taki latawiec ze mnie ...

Chciałem dać oryginał, ale niestety nie działa cyrylica, więc przekład. Te dęby to tak jak dalej pisze Puszkin : Jest nad zatoką dąb zielony, Na dębie złoty łańcuch lśni; I całe noce, całe dni Wędruje po nim kot uczony; Zwróci się w prawo - śpiewa pieśni, A w lewo - bajki opowiada.

Dla was, władczynie mojej duszy, Dla was, dziewczęta pełne krasy, Baśń, którą wieków pył przyprószył, Dziś, przeżywając złote wczasy, Pod szmer przeszłości gadatliwej Pisałem oto wierną dłonią; Przyjmijcie dar mój błyskotliwy! Nie chcę pochwały. Nie dbam o nią - Słodka nadzieja z czułym niepokojem Zechce, być może, potajemnie Spojrzeć na grzeszne pieśni moje.