bdb

CXVII Miłość wraz z żądzą w łyka mię pojmały; Pierwsza mię nęci i mami z oddali, Druga me łono - niby lawa - pali. Razem ukradły dni mych pokój cały. Jak długo w mękach wytrwać znajdę siły? Czemuż mię wszystko mija prócz goryczy? Jak z iskry byle ów pożar zbrodniczy? Czyżby me wszystkie dni w pożodze były? Siódmy rok świeci mi od słońca jaśniej Miłość, od czego rozum mam oślepły, I żądza siódmy rok me łono trawi. Ufam, że czas mię z niewoli wybawi; Nie masz law takich, żeby nie zakrzepły. Ni nie masz ognia, co w końcu nie zgaśnie. Marcus de Reocena

Fajne

zmysłowe jest to pewne mz:)