topielice ze srebrnych sadzawek.

145%

Opis zdjęcia

był sen, był listopad. utuczone kasztany spadały z drzew i pękały jak serca. podczas jednej z najbardziej deszczowych nocy, na dnie srebrnej sadzawki, długowłosa ona całuje czerwonowłosą ją. księżyc opadł tak nisko, że można gładzić go ręką. ona, słyszysz? ktoś w parku rzuca zaklęcia. ktoś podpatruje, jak pragną się dwie dziewczyny opadnięte na dno wody. dwie drobne topielice, w sukienkach wyszywanych złotymi płetwami welonek, od których razi w oczy. dziewczyny w skórach cienkich jak kożuszki z mleka. nie bój się, ona. te odgłosy to tylko zamrożone ptaki i kasztany, które wiatr zrzuca z drzew. nie wychodź z sadzawki, bo on wciąż tu jest. czeka na ciebie. ma długi płaszcz, pod który przygarnia kamienie z śpiącymi pod nimi pająkami. ma złe dłonie pełne zaklęć, od których zapomina się swojego imienia i drogi do domu. ona, jesteś tam? śniłaś mi się taka. zaklęta na zawsze w kwiatach paproci. tak bardzo chciałam się wtedy obudzić. listopad dobiegał końca i nasz dom znikał powoli pod ciężką warstwą śniegu. przez okno widać było tylko biel, jakby ktoś ułożył w całym mieście stos z ludzkich kości. brakowało powietrza, przestałam pisać wiersze i czekać na miłość. byłam tak bardzo zmarznięta i znudzona, że zapomniałam o czesaniu włosów i przebieraniu sukienek. żeby przestać śnić o martwej tobie zaczęłam malować rysunki, na których się śmiejesz i biegasz boso po trawie pełnej pszczół. potem, żeby nie zwariować, zaczęłam malować kolorowe kurki od gazu, których nie dało się odkręcić naprawdę. myślałam, że już do mnie nie wrócicie. pamiętam, że całym wrzątkiem przygotowywanym dla was na herbatę, podlewałam nasze łóżko. na smutnym prześcieradle wyrósł wtedy las, w który mogę zabierać cię teraz na spacer. ona, proszę cię, nie biegnij tak szybko. dlaczego już się nie uśmiechasz? dlaczego, jak szalona szukasz między paprociami swojej srebrnej sadzawki? księżyc nie zniknął, gdy przestałaś go głaskać po wodzie.