spokojne/proste/opis

Wąż Słońce roztapia błękit i ziemię rozlśniewa, złotem spłynęły rzeki, promienieją skały, palą się hijacynty, lilie spłomieniały, pachną kwiaty i wonią wybuchają drzewa. Pod sennymi palmami legł Adam i Ewa: błyszczą w słońcu nagimi, leniwymi ciały, światło pełza po Ewy skórze gładkiej, białej, z liści się na nią złote, rozognione zlewa. Adam patrzy i widzi to światło na włosach, na ustach jej, na oczach, na piersiach i łonie, widzi, jak między uda pieściwie się wkrada, widzi, jak Ewa leży bezwładna i blada, jak w tych oplotach światła omdlewa i płonie i utonął w jej objęć otwartych niebiosach. Kazimierz Przerwa-Tetmajer

ladne

bardzo dobre

jestem kobietą :D

zgodzę się z marcelem niestety

Super!!!

a mi się nie podoba, mało kontrastów, imo powinno być albo ciemno albo jasno, ta obróbka w ogóle nie pasuje.