Sprze­da­ję pu­ste dni pra­co­wi­tej dziew­czy­nie, któ­rą kie­dyś by­łam. Ona krą­ży, za­ra­bia, zmie­rza, a ja śpię w po­sła­niu z po­krzyw. Na sta­rość bę­dzie­my mia­ły obie dość.