...

MAGNIFIKAT - HYMN - JPII Uwielbiaj, duszo moja, chwałę Pana twego, Ojca wielkiej Poezji - tak bardzo dobrego. On młodość moją rytmem cudnym obwarował, On pieśnią mą na dębowym kowadle ukował. Rozebrzmij, duszo moja, chwałą Pana twego, Sprawcy Wiedzy anielskiej - Sprawcy łaskawego. (...) Niech Cię uwielbi szczęście - wielka tajemnica, żeś mi tak pierś rozszerzył pierwotnym śpiewem, żeś pozwolił w błękicie utonąć mym licom, żeś na struny me zesłał melodii ulewę, żeś w melodii tej zjawił się wizją - Chrystusem. - Popatrz w przód, Słowianinie! - Sobótczane światła! Nie opadł z liści święty dąb, król twój nie usechł, ale stał się jak ludu władyka i kapłan. Uwielbiaj Pana, duszo, za ciche przeczucie, za wiosnę rozśpiewaną gotycką tęsknotą, za młodość gorejącą - puchar winnych uciech, za jesień smutnym ścierniom podobną i wrzosom. Ból - to smutek wieczorny tych niewypowiedzeń, gdy ogarnia nas Piękno falistą ekstazą, Bóg się ku harfie skłania - lecz na skalnej miedzy promień się łamie - mocy nie staje wyrazom, słów nie staje. I jestem jak strącony anioł - - posąg na kamienisku, marmurze cokołu; aleś tęsknot tchnął w posąg i w strzelistość ramion, że się zrywa, że pragnie. - Z tych jestem aniołów. Błogosławionaś, pieśni pomiędzy pieśniami! Błogosławione siejby mej duszy i światła! Uwielbiaj, duszo moja, Tego, co aksamit na moje rzucił barki i władczy atłas. Błogosławiony Światkarz, Słowianin i prorok - Bądź mi miłościw - śpiewam, jak natchniony celnik - Uwielbiaj, duszo moja, pieśnią i pokorą Pana Twojego, hymnem: Święty, Świety, Święty! - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - Słowiańska Księgo tęsknot! U kresu się rozdzwoń, jak chórów zmartwychstalnych mosiężna muzyka, pieśnią świętą, dziewiczą, poezją pokłonną i hymnem człowieczeństwa - Bożym Magnificat.

— 21.10.2006, 23:26:03