Fotografia to sztuka paradoksu. Jest przedstawieniem ruchu w statyczny sposób, spontaniczności akcji w sztywnych ramach, falującego światła pod postacią punktów, zwyczajnego istnienia w ciekawej formie, skrywanej przez psyche prawdy w blasku ultraszybkiej migawki i nieraz fałszywego obrazu świata według własnej wizji autora. W najbardziej dosłowny sposób łączy w sobie cechy zarówno życia jak i śmierci, wolności wyboru kadru z koniecznością nieodwracalnego ujęcia, neutralności czystego obrazu z oceną w kontekście refleksji. Zdejmując kilka kropel świata, daje poczucie istnienia teraźniejszości, w którą można wprowadzić porządek. Choć zdjęcie jest już przeszłością, to zawsze można sprawdzić czy aby na pewno nic się nie zmieniło. I wreszcie, jeśli coś się nie podoba, można to zmienić tak jak się podoba, a pytanie czy tak się robić powinno zostawić tym, którzy wiedzą po co w ogóle jest sztuka i jakie są jej granice.

— 15.02.2007, 18:15:12

...

Fotografia to sztuka paradoksu. Jest przedstawieniem ruchu w statyczny sposób, spontaniczności akcji w sztywnych ramach, falującego światła pod postacią punktów, zwyczajnego istnienia w ciekawej formie, skrywanej przez psyche prawdy w blasku ultraszybkiej migawki i nieraz fałszywego obrazu świata według własnej wizji autora. W najbardziej dosłowny sposób łączy w sobie cechy zarówno życia jak i śmierci, wolności wyboru kadru z koniecznością nieodwracalnego ujęcia, neutralności czystego obrazu z oceną w kontekście refleksji. Zdejmując kilka kropel świata, daje poczucie istnienia teraźniejszości, w którą można wprowadzić porządek. Choć zdjęcie jest już przeszłością, to zawsze można sprawdzić czy aby na pewno nic się nie zmieniło. I wreszcie, jeśli coś się nie podoba, można to zmienić tak jak się podoba, a pytanie czy tak się robić powinno zostawić tym, którzy wiedzą po co w ogóle jest sztuka i jakie są jej granice.

— 15.02.2007, 18:15:12