Cegły dobrze mi się kojarzą. Z ciepłem mi się kojarzą, może to przez kolor ciepły ceglasty, może dlatego, że w cieple wypalane, a może dlatego, że we wnętrzu z nich zbudowanym jest ciepło, a przynajmniej ma być w założeniu. Rzeczywiście pasowałoby na ceglaną ścianę :) (Aach, zapomniałabym. Miło mi Cię poznać - Ola.)

Też miałam na myśli pionowe :P

W sensie, Jurku, że wszystkie krawędzie lecą, a każda w inną stronę? :) Dziękuję za sugestię, przyjrzę się tej kwestii bliżej. Zdrapka :)

Uśmiech łapię i do pudełeczka chowam :)

faxon - dziękuję za Oleńkę, zrobiło mi się cieplej :) "Issues" jest to, bardzo udany album zdaniem moim. Pozdrawiam :)

Dobrze Cię widzieć Jacku. Brakowało mi Ciebie trochę przez tych - niech policzę - przez te chyba cztery dni. Hm. Długie te cztery dni były bardzo. Szkoda, że komentarzy już nie ma, bo wyjaśniłam w jednym z nich, że w podwórku tym jest punkt ksero, co nazywa się "W maglu" i rzeczywiście jest w maglu, a odwiedzam go rzadko, bo nie jest to przesadnie fajny punkt ksero. // W sąsiednim podwórku miewam (lub miewałam, jeszcze nie zdecydowałam) zajęcia. To sąsiednie podwórko trochę lepiej wygląda, ale też bym się nie zachwycała. Wiesz co, ostatnio właśnie stwierdziłam, że najbardziej emocjonalnie jestem związana z okolicą, w której się wychowywałam (niżej wspomniane blokowisko), choć okolica, w której mieszkam obecnie, dużo jest milsza. Może po prostu dziecko bardziej związuje się z miejscem zamieszkania, niż dorosły człowiek. Cię pozdrawiam :)

Krzysiu, szare nie jest, co chyba widać :p To nie jest blokowisko, to jest kamienica. Wysoka, ściany z czterech stron, a w środku podwórko, mało światła. Ja wiem, czy takie smutne, ci chłopcy tacy znowu smutni nie byli, żyją sobie po prostu. A ten starszy chyba się nawet trochę ucieszył, trochę się chyba też zdziwił, gdy poznał moje zamiary względem nich i powiedział: "Ej, pani chce zrobić nam zdjęcie!" lub coś zbliżonego, na co ten mały skierował się razem z rowerkiem w stronę drzwi, ale został zdaje się powstrzymany. Nie mieszkam w bloku, ale mieszkałam przez większą część mojego życia. Najpierw w jednym bloku na 8 piętrze, a potem w drugim - na 13. W tym drugim dłużej, to był taki bardzo wysoki prostopadłościan z ciemnoszarej płyty. A potem ocieplili i był szaro-biały. Na klatce schodowej nie było okien, światło nie na każdym piętrze się paliło, a wiele pięter było odgrodzonych od klatki kratami. A pana leżącego mało trzeźwego też zdarzyło mi się spotkać. Oczywiście były windy (dwie), ale z windami to różnie bywa. Mała wtedy byłam. Nno. Się wypowiedziałam :)

I zeżarło wszystkie komentarze! Szkoda mi, jednego zwłaszcza :/ Ale cóż. Wyzerowali nam liczniki i mogłam dodać nowe zdjęcie, więc pozostaje mi chyba im wybaczyć.