ojej - zaś kiedy mi smutno, to idę pod Twoje foto Pana Na Hulajnodze :):):) pozdrawiam Kolezanke:)

Przepotężny Wieszczy Puchacz KAREZ, zwany Wielkim KAREZEM w zamyśleniu spoglądał na lasy i niziny polfotowe… Wszystko wiedząc i mogąc oczyma duszy swej niepojęte wizje oglądał.. dojrzał wnet coś w przestworzach – „Ach AGATKO… te dwa ptaszki na niebie to my… nasza miłość nas uratuje…” A wierne rzesze nasladowców onego, zwane KAREZYSTAMI w zachwycie niezmiernym pozostawały a i podobne co on dzieła plodzily... Lecz wnet zlodowaciało serce Wieszcza na wspomnienie ludzi, ich obojętności na jego ból w wielkich dziełach ukazany, na ogrom podłości i zniewag doznanych od tłumu.. gniewne słowo zawisło na ustach.. Tytaniczne te samozmaganie przerwał dyskretny głos Przełożonej Zakonu Służebniczek Wielkiego KAREZA – myszy Apostazji: „Oto jestem…”. „CZY GOTOWY POKARM MÓJ PORANNY? –gotowy Mistrzu, przykazałes kakao i grzanki… ŁAKNĘ JAJEK.. – będą w tej chwili! TO DOBRZE. ZBYT ZAGLĘBIAM SIĘ W DUCHU, A TYLE JESZCZE DO WYKONANIA.. – zabijasz się pracą Mistrzu! TRUDNO! ZA MILIARD KOCHAM, ZA MILIARD ROZUMIEM, ZA MILIARD PRACOWAĆ MUSZĘ!” Apostazja wydobyła szybko notes i zapisała te słowa „Błagamy Cię, spocznij…” „Niechże PODAJĄ ŚNIADANIE…” nakazał Wielki Konrad i ruszył ku domostwu swemu powoli, na ile mu pozwalała otyłość niepospolita – następstwo zycia kontemplacyjnego i nadmiernej pracy twórczej. W trakcie spożywania doczesnego jadła uczynna mysz czytała Wieszczowi fragment jego pieśni XLIV z tomu „Odsiebnych Chceń” (Wielki Konrad już od lat niczego nie czytywał prócz utworów własnych). Wsłuchajmy się zatem w skupieniu: „ „ ( … ) Aliści nie byłem ci powojem ani białą ruchliwą turkawką, ani byłem ci miodem i mlekiem płynącym? / Zaprawdę, dębem ci byłem twardym a orzełcem drapieżnym, a żółciowy sok wypływał ze mnie / Nie szło ci ode mnie lutni gędźbanie ani pogłask lubieży, ani zapach nardu / Buchały ode mnie lwie poryki, twardobute deptanie i cierpkie smolne cuchnienie / Przeczże mówie… w bezmiarze odchłani, na dnie bezprzestrzenni, na kresach nieskończoności kołują me myśli i dobrze im jest! / A ty pozostałeś na ziemi, łakomy życia, przez własną zdradę zdradzony, lubując się wśród trądu ludzkiego zatrutych ropotokow… (…) ” I tak dzień mijał Wieszczowi na nurzaniu się w cierpieniu swem… … zaś „Odsiebne Chcenia”, jak i inne JEGO dzieła, w tym „Małowielcy”, „Widłowidów i Łyszczeń Ksiag XXX”, "Jak zrobić dobrą Szopowankę" nabędziecie za zaliczeniem pocztowym… www.jeżwasyl.zak.pl ŚPIESZCIE SIĘ! Naklad ograniczony! A tym co fotodzieła JEGO wiekopomne chcą ujrzeć, wprzódy nakazuję otrząsnąć ze stóp kurz nizin, aby JEGO arcyportfolia małościa nie skalali.

łoj, trzeba mieć do Was cierpliwość...:)

ludziska, co wy z tym Szrotkiem? prosze se obrazka sciagnać na kompa i rozjaśnić:) prawdziwy ŻYWY ptaszek

Przepotężny Wieszczy Puchacz Konrad, zwany Wielkim Konradem w zamyśleniu spoglądał na lasy i niziny… Wszystko wiedząc i mogąc oczyma duszy swej niepojęte wizje oglądał.. dojrzał wnet coś w przestworzach – „Ach Desidenillo… te dwa ptaszki na niebie to my… nasza miłość nas uratuje…” Lecz wnet zlodowaciało serce Wieszcza na wspomnienie ludzi, ich obojętności na jego ból w wielkich dziełach ukazany, na ogrom podłości i zniewag doznanych od tłumu.. gniewne słowo zawisło na ustach.. Tytaniczne te samozmaganie przerwał dyskretny głos Przełożonej Zakonu Służebniczek Wielkiego Konrada – myszy Apostazji: „Oto jestem…”. „CZY GOTOWY POKARM MÓJ PORANNY? –gotowy Mistrzu, przykazałes kakao i grzanki… ŁAKNĘ JAJEK.. – będą w tej chwili! TO DOBRZE. ZBYT ZAGLĘBIAM SIĘ W DUCHU, A TYLE JESZCZE DO WYKONANIA.. – zabijasz się pracą Mistrzu! TRUDNO! ZA MILIARD KOCHAM, ZA MILIARD ROZUMIEM, ZA MILIARD PRACOWAĆ MUSZĘ!” Apostazja wydobyła szybko notes i zapisała te słowa „Błagamy Cię, spocznij…” „Niechże PODAJĄ ŚNIADANIE…” nakazał Wielki Konrad i ruszył ku domostwu swemu powoli, na ile mu pozwalała otyłość niepospolita – następstwo zycia kontemplacyjnego i nadmiernej pracy twórczej. W trakcie spożywania doczesnego jadła uczynna mysz czytała Wieszczowi fragment jego pieśni XLIV z tomu „Odsiebnych Chceń” (Wielki Konrad już od lat niczego nie czytywał prócz utworów własnych). Wsłuchajmy się zatem w skupieniu: „ „ ( … ) Aliści nie byłem ci powojem ani białą ruchliwą turkawką, ani byłem ci miodem i mlekiem płynącym? / Zaprawdę, dębem ci byłem twardym a orzełcem drapieżnym, a żółciowy sok wypływał ze mnie / Nie szło ci ode mnie lutni gędźbanie ani pogłask lubieży, ani zapach nardu / Buchały ode mnie lwie poryki, twardobute deptanie i cierpkie smolne cuchnienie / Przeczże mówie… w bezmiarze odchłani, na dnie bezprzestrzenni, na kresach nieskończoności kołują me myśli i dobrze im jest! / A ty pozostałeś na ziemi, łakomy życia, przez własną zdradę zdradzony, lubując się wśród trądu ludzkiego zatrutych ropotokow… (…) ” I tak dzień mijał Wieszczowi na nurzaniu się w cierpieniu swem… … zaś „Odsiebne Chcenia”, jak i inne JEGO dzieła, w tym „Małowielcy”, „Widłowidów i Łyszczeń Ksiag XXX” nabędziecie za zaliczeniem pocztowym… www.jeżwasyl.zak.pl ŚPIESZCIE SIĘ! Naklad ograniczony! A tym co fotodzieła JEGO wiekopomne chcą ujrzeć, wprzódy nakazuję otrząsnąć ze stóp kurz nizin, aby JEGO arcyportfolia małościa nie skalali.

mankament*0 moje możesz dostać w oficynie U Brajbisza www.brajbisz .zak.pl piszę pod pseudonimem, wystarczy wpisać do kwerendy: Gabriel Garcia Protez

Miniu - powinno być "zajączkiema zeń puszczenemi", i jeszcze bym wspomniał o trzech żółtych kuleczkach:)

no... jest nas paru w podziemiu literackim, dzieki za uznanie:)

po co pytasz skoro wiesz? autor malo ceniony, a szkoda...

seti - on cierpi... należy mu sie szacunek

Przepotężny Wieszczy Puchacz Konrad, zwany Wielkim Konradem w zamyśleniu spoglądał na lasy i niziny… Wszystko wiedząc i mogąc oczyma duszy swej niepojęte wizje oglądał.. dojrzał wnet coś w przestworzach – „Ach Desidenillo… te dwa ptaszki na niebie to my… nasza miłość nas uratuje…” Lecz wnet zlodowaciało serce Wieszcza na wspomnienie ludzi, ich obojętności na jego ból w wielkich dziełach ukazany, na ogrom podłości i zniewag doznanych od tłumu.. gniewne słowo zawisło na ustach.. Tytaniczne te samozmaganie przerwał dyskretny głos Przełożonej Zakonu Służebniczek Wielkiego Konrada – myszy Apostazji: „Oto jestem…”. „CZY GOTOWY POKARM MÓJ PORANNY? –gotowy Mistrzu, przykazałes kakao i grzanki… ŁAKNĘ JAJEK.. – będą w tej chwili! TO DOBRZE. ZBYT ZAGLĘBIAM SIĘ W DUCHU, A TYLE JESZCZE DO WYKONANIA.. – zabijasz się pracą Mistrzu! TRUDNO! ZA MILIARD KOCHAM, ZA MILIARD ROZUMIEM, ZA MILIARD PRACOWAĆ MUSZĘ!” Apostazja wydobyła szybko notes i zapisała te słowa „Błagamy Cię, spocznij…” „Niechże PODAJĄ ŚNIADANIE…” nakazał Wielki Konrad i ruszył ku domostwu swemu powoli, na ile mu pozwalała otyłość niepospolita – następstwo zycia kontemplacyjnego i nadmiernej pracy twórczej. W trakcie spożywania doczesnego jadła uczynna mysz czytała Wieszczowi fragment jego pieśni XLIV z tomu „Dosiebnych Chceń” (Wielki Konrad już od lat niczego nie czytywał prócz utworów własnych). Wsłuchajmy się zatem w skupieniu: „ „ ( … ) Aliści nie byłem ci powojem ani białą ruchliwą turkawką, ani byłem ci miodem i mlekiem płynącym? / Zaprawdę, dębem ci byłem twardym a orzełcem drapieżnym, a żółciowy sok wypływał ze mnie / Nie szło ci ode mnie lutni gędźbanie ani pogłask lubieży, ani zapach nardu / Buchały ode mnie lwie poryki, twardobute deptanie i cierpkie smolne cuchnienie / Przeczże mówie… w bezmiarze odchłani, na dnie bezprzestrzenni, na kresach nieskończoności kołują me myśli i dobrze im jest! / A ty pozostałeś na ziemi, łakomy życia, przez własną zdradę zdradzony, lubując się wśród trądu ludzkiego zatrutych ropotokow… (…) ” I tak dzień mijał Wieszczowi na nurzaniu się w cierpieniu swem… Oto światło spłynęło na was… zaś „Odsiebne Chcenia”, jak i inne JEGO dzieła, w tym „Małowielcy”, „Widłowidów i Łyszczeń Ksiag XXX” nabędziecie za zaliczeniem pocztowym… www.jeżwasyl.zak.pl ŚPIESZCIE SIĘ! Naklad ograniczony! A tym co fotodzieła JEGO wiekopomne chcą ujrzeć, wprzódy nakazuję otrząsnąć ze stóp kurz nizin, aby JEGO arcyportfolia małościa nie skalali.