"Zszedłem na ziemie, prostym człowiekiem się stałem. Garb na barkach, stopy brudem dnia się przykryły. Dwa nacięcia na plecach skrzydła zostawiły. Zamiast nowych skrzydeł nowe buty dostałem. Błądze jak liść po ulicach przez wiatr noszony. Liść który spadł z nieba, by się w kauży kąpać. Nie mam sił by sie prosto na ziemi utrzymać. Czuję się jak swój cień, swym butem przygnieciony. Czekam na wiatr, który mnie do życia poderwie. Niech mnie deszcz obmyje a wiatr w chmurach zostawi. Zostawię wszystko gdy nić realizmu zerwię. Poszybuję, zapomnę się, cieniem będę swym. Odetnę sznurki, nikt nie będzie się mną bawił. Nareszcie będe sobą na przekór ludziom złym." sonet 314