Ach, zadumani... Ach, zadumani, zaliumani wiecznie w kroki zegarów, w wierszy krągły lament, w łzy - dzwonki nocy, w smutki obosieczne. Ja wiem: te łzy - pół-woda, pół-atrament. Poli nicba białą koroną, pod racami blasku drżycie jak kret na słońcu, który zgłębił drogę. Ja mam gest. Ja was wszystkich kupić mogę za jedno żywe ziarnko piasku. dn 4 listopada 41r