a mi się podoba powalająca głebia przedstawionej ciemności, co w połączeniu z przedesnem nadaje niezwykłej ulotnej dynamiki obrazu. bo przecież wystarczy wsunąć szufladę aby pozostać w zupełnym mroku.. mroku pozornym, bo po zamknieciu powiek w sennym marzeniu pojawić się może dosłownie wszystko..

lal guarang mnie powalil! a cos mi mowilo ze te foty sa rewelacyjne..

ja niestety jestem zbyt ograniczony, wole mniej wysublimowane opcje, jak zaczniesz jakis nowy cykl to daj znac.

Niezwykle subtelna ontoligiczna polemika z cyklem "noktowizorowych" obrazów T. Ruffa. Prowadzona z żelazną konsekwencją. Ruff próbuje zadać nam pytanie o wartość obrazu w ogóle, o jego prawdziwość. Czy fotografia jest jeszcze zapisem tego co realne? Jaka jest rozpiętość znaczeniowo symboliczna między tym co widzimy, a tym co było pierwotnie obiektem fotografii? Tu mamy do czynienia z manifestem symulakrum jako ostatecznego obrazu - to co widzimy jest kopią oryginału, którego nie znamy i którego nigdy nie zobaczymy. To rzuca nas w galaktyczny wir wielości interpretacji, tylko czy estetyczny i znaczeniowy radykalizm autora nie będzie gwoździem do trumny zaqinteresowania jego twórczościa? Moim zdaniem już jest. Portfolio autora jest jednym z rych które zrozumiane i docenione będzie dopiero przez następne pokolenia, co nie umniejsza jego wartości, raczej oddala ją w czasie. Wybitny oczywiście.

wynalazek interpolu