Bardzo udany akt, trochę oniryczny dobre oświetlenia, a uroda modelki tez ujmująca

Gdy sztuce boskiéj pochwycić się zdarzy Czyj rys i postać — zaraz z gliny podłéj Urabia model podług swojéj modły, I ten najpierwszy poród życiem darzy. W drugim dopiero swojéj obietnicy Dłuto dotrzyma na żywym kamieniu, I dzieło sztuki w udoskonaleniu Niema już żadnéj swéj sławie granicy. Tak i ja na świat przyszedłem najprzódy Modelem sobie; dziś przy łasce Twojéj W doskonałości przerodzę się cudy, Jeśli twa litość co zbytnie wykroi, A brak wypełni; — lecz jeśli mną wzgardzi, Dotkniesz mię w pyszném złudzeniu najbardziéj. Michał Anioł

classico

O ustawicznym doskonaleniu formy przez naturę...

Ladnie