Tak widzę , gdyby źyli w takim miejscu...choć teraż juź puste i tylko wiatr wieje w szczelinach...warto przypomnieć :)....Był sobie dziad i baba Bardzo starzy oboje Ona kaszląca słaba On skurczony we dwoje Mieli chatkę maleńką Tak starą jak oni Jedno miała okienko I jeden był wchód do niéj Żyli bardzo szczęśliwie Spokojnie jak w niebie Czemu ja się nie dziwię Bo przywykli do siebie Tylko smutno im było Że umierać musieli Że się kiedyś mogiłą Długie życie rozdzieli I modlili się szczerze Żeby Bożym rozkazem Jeśli śmierć ich zabierze Brała oboje razem „Razem to być nie może Ktoś choć chwilę wprzód skona" „Byle nie ty nieboże" „Byle tylko nie ona" „Wprzód umrę woła baba Jestem starsza od ciebie Co chwila bardziej słaba Zapłaczesz na pogrzebie" „Ja wprzódy moja miła Ja kaszlę bez ustanku I zimna mnie mogiła Przykryje lada ranku" „Mnie wprzódy" „Mnie kochanie" „Mnie mówię" „Dość już tego Dla ciebie płacz zostanie" „A tobie nie dlaczego" I tak daléj i daléj Jak zaczęli się kłócić Tak się z miejsca porwali Chatkę chcieli porzucić Aż do drzwi puk powoli „Kto tam" „Otwórzcie proszę Posłuszna waszéj woli Śmierć jestem skon przynoszę" „Idź babo drzwi otworzyć" „Ot to Idź sam ja słaba Ja pójdę się położyć" Odpowiedziała baba „Fi śmierć na słocie stoi I czeka tam nieboga" „Idź otwórz z łaski swojéj" „Idź otwórz moja droga" Baba za piecem z cicha Kryjówki sobie szuka Dziad pod ławę się wpycha A śmierć stoi i puka I byłaby lat dwieście Pode drzwiami tak stała Lecz znudzona nareszcie Kominem wleźć musiała