Marlena

Do Ninon Gdybym ci jednak wyznał, że cię kocham, pani, Kto wie, piękna brunetko, co byś powiedziała? Miłość swoje ofiary bezlitośnie rani, Ty o tym wiesz, z pewnością masz współczucie dla nich — A przecie może za to byś mnie ukarała? Gdybym ci rzekł, żem milcząc, przez te sześć miesięcy, Krył w sobie niedorzeczną mękę i tęsknotę — (Ninon, jesteś subtelna, nie trzeba ci więcej, By zgadywać — jak wróżka z książeczki dziecięcej...) Może odpowiedziałabyś mi: "Tak, wiem o tem". Gdybym ci opowiedział o mym słodkim szale, Że jak cień twej postaci do ciebie należę — (Wiesz, że z minką wątpiącą, zaprawioną żalem, Jesteś jeszcze ładniejsza, wiesz to doskonale.) Może byś powiedziała: "Ja temu nie wierzę". Gdybym ci rzekł, że w sercu pełnym upojenia Z naszych wieczornych rozmów, z mglistych wypowiedzi Unoszę każde słówko... (Wiesz, jak gniew przemienia Dwoje błękitnych oczu w dwa płomienie...) Może byś zabroniła mi dalszych odwiedzin... Kocham — a w obojętnej ukrywam rozmowie Swoją miłość: ja jeden znam jej smętne losy... Drogi mi jest ten sekret, nikt się go nie dowie, Kochać cię bez nadziei poprzysiągłem sobie... Tak, ale nie bez szczęścia; widzę cię — to dosyć. Nie, snadź mi nie sądzone to szczęście bez granic: Żyć w twoich ramionach, umrzeć u twych stóp... Zbyt śmiała To myśl! Niestety, wszystko w krąg trzeźwiąco działa... Gdybym ci jednak wyznał, że cię kocham, pani, Kto wie, piękna brunetko, co byś powiedziała?...Alfred de Musset

Piękne

+

Swietne