Nastaw nie pamiętam, ale zdaje się f8.0. Zdjęcie robione aparatem małoobrazkowym Yashica Electro 35FC na filmie Fuji Superia 200. Jak wiadomo jest to film barwny (czarno-biały w innym aparacie mi się skończył, a to był aparat zapasowy właśnie z takim filmem), a ponieważ ten temat do fotografii kolorowej mi nie pasuje, toteż zastosowałem konwersję do BW skanu z negatywu w programie graficznym. Nie chciałem już tego pisać i wyjaśniać jak poprzednio, bo w gruncie rzeczy to nie wiadomo, czy to technika tradycyjna czy cyfrowa. Myślę, że to technika mieszana, bo w obecnych czasach trudno mówić o czystej formie. Była wcześniej na temat gdzieś jakaś dyskusja. Trochę zboczę z zasadniczego wątku, ostatnio przeglądałem album z fotografiami (portrety) Gregora Laubscha, tam autor łączy te dwie techniki, a mianowicie to co za sobą niesie technika cyfrowa wykorzystuje do fotografii robionych metodą tradycyjną, które są przetwarzane później na obrazek cyfrowy. Nie ukrywam, że w moim wypadku też pewne rzeczy (kontrast) były lekko korygowane w programie graficznym, zatem nie wiadomo czy to analog, czy to cyfra.

Z racji wykonywanej profesji odniosłem się to tego, co jeden z ministrów określił jako kiks legislacyjny, który zdaje się zyskał miano lex Szyszko.

A poza tym widziałem gdzieś w internecie aleję wierzb w okolicy miejscowości Wielgorz (pow. siedlecki) wycięta w pień, po zmianie ustawy o ochronie przyrody zdaje się.

Trudno się przestawić z przyzwyczajeń fotografii cyfrowej na analogową. To jest pomysł na pokazanie wierzb (nowoodkrytych) za pomocą aparatu kliszowego. Natomiast tu zdaje się zainteresował mnie pień drzewa.

Spoko, co lepsze kawałki już zostały w zasadzie pokazane, teraz zostały ochłapy. Teraz czekam na wywołanie drugiej partii, i się obawiam, że coś zostało schrzanione.

To zdjęcie jedno z wielu, ot taka fascynacja kliszą.

Z lewej strony był rów melioracyjny, którego pokonania wolałem nie ryzykować, mając w pamięci wcześniejszą kąpiel, a jak wiadomo zoomy przy obiektywach stałoogniskowach są w nogach.