Wspomnij, o Pani, cóżeś to mi rzekła, Gdy nam ze sobą rozstawać się przyszło — Ze mam pozostać twoim, choć z daleka, I choć odjeżdżam, dobrej mam być myśli — Mówiąc to, serce moje ucieszyłaś I bardziej jeszcze ucieszysz na koniec, Całą nadzieję w twoje składam dłonie. Nie straszne bóle mi, nie groźne męki, Bylem za życia, wraz z twą przychylnością, Wysłużył, Pani, nagrodę z twej ręki — Szczęściem mi męka i ból przyjemnością. Bo taka wielka w miłości jest siła, Ze ból za wielką uznaję osłodę, Byleby miłą wysłużyć nagrodę. Ach, oby taka godzina wybiła, Gdy na mych cierpień cierpliwych osłodę Raz do mnie rzekniesz: mój miły! — w nagrodę. Guillem de Cabestaing

+++++

+++

...czuję zapach lawendy... :)