Moja dusza jest łąką chaotycznych kwieci - Czasem nęcą ją gwiazdy, czasem usta świeże, A czasem księżycowe ściele sobie leże I z niego w wir życiowych rzuca się zamieci. Moja dusza jest pieśnią lat długich stuleci - Czasem rzewna jak święte prababek pacierze, Czasem myślą goniąca mord, krew i grabieże, Jak rumak bezwędzidlny rozhukany leci. Tej duszy śnią się święte lub kurtyzany - Dym kadzideł, skąpany w bachicznej wonności - I wówczas jej weselne śpiewają peany, Że Rozkoszy potęgą świat powstał z nicości... Lecz niebawem pokutna, znowu w prochu leży I z żalu na twarz padłszy - w Niebo jasne wierzy. Kazimiera Zawistowska

Zmysłowo.

znakomite

To jest piękno ciała i obrazu! Chylę czoła...! :)

Gratuluję PA :-) Dobranoc.

za Pawłem :)

zdecydowanie ta wersja

...piękny sen...

fajne