piękna pamiątka:)

Babcia ładną kobietą była, a dziadek nietuzinkowym człowiekiem, z międzywojenną maturą, która wtedy zupełnie inną rangę miała, biegłą znajomością kilku języków. Funkcjonują też w rodzinie historie z czasu wojny, która dla dziadka była okresem tułaczki po świecie, nadające się na odrębną opowieść... Cieszę się, że foto uśmiechnęło :)

Co do jakości to tu jest robiony kiedyś na szybko i byle jak skan jednej ze stron tej fotoksiążki: http://eldil.pl/plfoto/stasia.jpg Obawiam się, że dokładnego okresu się już nie ustali. Pewnie było to kilka miesięcy, do roku. Tylo właśnie zacząłem się zastanawiać, liczyć i nie wiem czy całej historii o 15 lat do tyłu w sposób nieuprawniony nie cofnąłem :( Babci już niestety ponownie zapytać się nie da, dziadka też. Moja mama, jakkolwiek zna historię, to całość działa się przed jej urodzeniem solidnie. Może w samej książce jest datowanie. Nie pamiętam, przy okazji sprawdzę :)

A co do teraźniejszości i przyszłości, to pełna zgoda. Szkoda tylko, że ze zdjęć nie da się już tak naprawdę poznać charakteru ludzi. Ot, dwa pokolenia i zostaną suche fakty, ale to już wiedza encyklopedyczna, a nie odczuwalne ciepło i osobowość konkretnego człowieka. Może to dobrze... uczy pokory... :)

Muszę kiedyś w wolnej chwili poskanować... "fotoksiążkę" z lat 20tych. Jej bohaterem jest moja babcia Stasia. Babcia pochodziła z raczej biednej rodziny i rozchorowała się "płucnie". Koleżanka szkolna babci, której rodzice byli zamożniejsi "wywiozła" babcię na czas dłuższy w okolice beskidzkiej Milówki, celem poprawy klimatu i diety. Zabieg ten prawdopodobnie uratował babci życie. Brat tej koleżanki parał się fotografią i sporządził cały szereg fotografii w plenerze. Z tych fotografii powstała autentyczna fotoksiążka. Nie widziałem nigdzie indziej wśród rodziny takiego dokumentu. Pewnie, chcąc coś takiego kupić, trzeba było być zupełnie inaczej sytuowanym niż moi przodkowie... :)

:) świetne - a kadr - według mnie bez zarzutu :)

Fajnie w przeszłość popatrzeć... :)