Dana zaczęła Dziewczyny przewracać, jeszcze chwila, jeszcze dwie i zacznie Je rozbierać - i to słuszny kierunek jest ;))

Zamykam czasem oczy, w wyobraźnię mienię Całą moc mojej duszy i złudzony, chwilę Słyszę jej ciche słowa, czuję piersi drżenie, I choć wiem, że sen spłoszę przez powiek wzniesienie, Wznoszę je — i napróżno już potem je chylę. Tak wędrowiec, gdy okręt go z wichrem w zawody Niesie precz przez ocean bezkreśnie szeroki, Gdy oczy zamknie, widzi ojczyste zagrody I choć wie, że sen spłoszy, gdy spojrzy na wody, Patrzy — — i w żal się grąży, jak bezdeń, głęboki... Kazimierz Przerwa-Tetmajer