Opis zdjęcia

Nr. 1318. W 1253 r. nastąpiła lokacja Poznania przez książąt Przemysła I i Bolesława Pobożnego na lewym brzegu Warty (w rejonie dzisiejszego Starego Miasta), w związku z czym Ostrów Tumskim stracił na znaczeniu jako ośrodek władzy świeckiej. Wyspa stała się własnością biskupów poznańskich i centrum władzy kościelnej w diecezji. Nie była jednak częścią miasta, w którego granice została włączona dopiero pod koniec XVIII wieku. Z szeregu biskupów poznańskich szczególne zasługi dla rozwoju Ostrowu Tumskiego i Poznania położył Jan Lubrański, który był biskupem diecezji od 1498 do swojej śmierci w 1520. Jan Lubrański w historii Polski zasłużył się jako prawnik i dyplomata (był doradcą i współpracownikiem królów Jana Olbrachta, Aleksandra Jagiellończyka i Zygmunta I Starego); do historii Poznania przeszedł jako mecenas kultury renesansowej, ale też dbający o nowoczesną infrastrukturę Ostrowa Tumskiego. Największą zasługą Lubrańskiego było utworzenie na Ostrowie Tumskim w 1518 r. akademii nazwanej jego imieniem, która przetrwała aż do 1780 r. Biskup Lubrański dbał również o infrastrukturę Ostrowa Tumskiego – wyposażył wyspę w wodociągi, brukowane ulice i przede wszystkim w latach 1504-1512, dla zwiększenia bezpieczeństwa i podniesienia prestiżu swojej siedziby, otoczył ją murami. Jego następca dokończył dzieła budując dwie wieże z bramami: Śródecką od wschodu i Chwaliszewską od zachodu. Na zdjęciu pozostałości jego murów otaczających jego siedzibę w rezerwacie archeologicznym Genius Loci