Podoba

Pięknie...

Bardzo orginalna praca !

W zabłąkaniu tonie jutrzenka zmarzła.

W mgieł opalach rozwleczon, osnuwa powoli Poczerniałe ścierniska pełne zimnej rosy, I wierzb sennych rozwiane żałośliwie włosy, I kurhany zdrzemane w rozoranej roli. Jak ptak zmęczon opada w mgławej aureoli Świateł kędyś gasnących — w rdzawe sianokosy Lecą dzwonów cmentarnych zabłąkane głosy I wiodą jak piastunka tęskną baśń złej doli. Pójdę znaną ścieżyną, dziś szarą od mroków, Pod ciężką od mgieł wilgną oponą obłoków, Pójdę szukać rozwianych wróżb białych stokroci — Czterolistnych koniczyn — pocałunków żarów — Pójdę szukać wśród chłodem wiejących oparów, Czy się kędyś zbłąkana skra słońca nie złoci. K. Zawistowska

gwieżdziście chwytasz marzenia.

plussy dodatnie