Kopiec Wandy znajduje się blisko wysokiej skarpy wiślanej (ok. 2 km) i drugiej skarpy nad Dłubnią, która w pobliżu ma swe ujście do Wisły. Jego wysokość wynosi 14 m (238 m n.p.m.), średnica podstawy 45-55 m, średnica ściętego szczytu 0,5 m, objętość ok. 9 tyś. m3. Z kopcem tym związana jest legenda o królowej Wandzie co nie chciała Niemca. Legenda ta występuje często w pismachhistoryków i poetów. Najstarsza wzmianka dotycząca wyglądu kopca pochodzi z 1584 r. z "Herbów rycerstwa polskiego". Dawniej na szczycie wzgórza stała kamienna figurka Wandy, a na cokole wyryto po łacinie opis jej czynu. Zarówno figurka, jak i cokół uległy z czasem całkowitemu zniszczeniu. W 1860 r. Austryjacy otoczyli kopiec szańcem i stanowił on część fortyfikacji twierdzy Kraków. W latach 1888-1890 szaniec zamieniono na ceglano-kamienny fort. W 1890 r. Kornel Kozerski, obywatel Królestwa Polskiego, własnym kosztem kazał odnowić kopiec, a na jego szczycie osadzić marmurową rzeźbę orła, którą zaprojektował Jan Matejko. Na podstawie wyryty jest napis "Wanda" i miecz skrzyżowany z kądzielą.