BALLADA O ŁAWCE NA DWORCU CENTRALNYM Bóg dał im ławeczkę z widokiem na dworzec. Takie małe szczęście, że mniej być nie może. Tu żyli, dla małej i doniosłej chwili... A gdy się kochali, to Boga chwalili. A ksiądz kiedyś mówił, że w Biblii pisało, że tak być nie może, by tak się kochało w dworcowych szaletach, gdzie bród, smród i krew dwóch ćpunów. Że grzech. Tutaj się miłości uczyli bliźniego. Że ta nie zazdrości, że nie szuka swego. Że nic jej nie trzeba... Nic z tego, co w świecie... Co dzień u bram nieba w tym swoim szalecie... A ludzie mówili, że w Biblii raz było, że to jest grzech jawny, a nie żadna miłość, że dzieci tam patrzą, że kamieniem w skroń dwóm ćpunom. Bo zło. A oni tak prosto przez życie kroczyli: To ich, co w nich wzrosło.. To nie, co stracili... I wszystko w tej biedzie, było im zbyteczne... Dość mieli. Ot, siebie i swoją ławeczkę. * * * A Bóg siedział w niebie, uśmiechu nie skrywał i patrzył na miłość, że taka prawdziwa, i wskazał na szalet, i ku nim się schylił, i kwiat im tam rozkwitł. I wniebowstąpili.

zmęczenie porządkami świątecznymi...