Tak trzeba focić! http://plfoto.com/1997073/zdjecie.html

,,ciekawsze od poprzedniej ulicznej scenki...wartość dokumentalna twoich fot jest nie do przecenienia, a wsród nich wiele jest naprawdę dobrymi fotografiami i to mi wystarcza abym był ,,pod nimi częstym gościem,,pozdrowienia

+++

@Ruud - mógłbym napisać: "i vice versa" - ale nie napiszę :)))))) :))) Nie mam zamiaru nikogo (a zwłaszcza Ciebie) przekonywać.. Pewne rzeczy "się rozumie", "się czuje" - albo nie. I to jest normalne... pozdrawiam

Wcale nie dziwne - zarówno Sławek jak i Włodek piszą przecież wyraźnie - z punktu widzenia dokumentacyjnego, jeśli na podstawie tych fotografii będzie można uzyskać wyobrażenie jak 40 lat wcześniej wyglądała ta ulica, jak ubierali się ludzie, co robili - z punktu widzenia dokumentacyjnego - z pewnością. A walory artystyczne (cokolwiek pod tym pojęciem nie będziemy chcieli rozumieć) - zapewne będą - mimo wszystko - rzeczą wtórną. No i jeszcze jedno - "każde" zdjęcie robione teraz na ulicy, jest robione przez kogoś - w jakimś celu. Za 40 lat cel ten się przecież nie zmieni... (_ http://plfoto.com/1986996/zdjecie.html _ - w miarę przypadkowa fotografia wykonana 70-lat temu. Kadr krzywy, ludzie w pozach przypadkowych, ta fotografia z pewnością nie była wykonywana "z myślą" o potomnych. Nabrała wartości (przynajmniej dla niektórych) - z racji zachowania się do czasów dzisiejszych)

i klasyczna siatka u Pani po lewej :)) kawał historii mody :)

Ruud [2009-11-16 22:44:18: ująłbym to tak: o ile teraźniejszość stanowi zbiór nieskończony sytuacji, które można fotografować, o tyle przeszłość, jest zbiorem zamkniętym, To, co nie zostało sfotografowane, sfotografować inaczej, czy lepiej już się ie da. Skończoność i niepowtarzalność zbioru zdjęć z przeszłości nadaje im wartość. Trochę jak przedmiotom codziennego użytku, które po latach stają się muzealnymi eksponatami (nie dotykać! ;). Weegee, gdzieś już pod którymś ze zdjęć Włodka wspomniany, trafił do MOMA nie ze względu na artystyczne, a dokumentalne walory jego zdjęć, których powtórzyć się nie da. Stąd bardzo sensowne jest to, co pisze A_R_mator o tym, by do różnych rodzajów fotografii stosować rożne kryteria oceny.

Wpisałem pod poprzednim zdjęciem Włodka, ale może i tu się przyda: A propos wątku fotografii dokumentalnej. Panowie ciekawie tu piszecie. Tan na marginesie zauważę, że cała funkcja fotografii prasowej ( a nie wszystko z tej dziedziny jest reportażem, a zwłaszcza fotoreportażem) polega na pokazaniu jak było, jak ktoś czy coś wyglądało. I te zdjęcia w redakcjach oceniane są z tego przede wszystkim punktu widzenia. Myślenie o zdjęciu zaczyna się od tematu, treści. Jakby przeciwieństwo myslenia, nazwijmy umownie portalowego, gdzie nieważne, co jest sfocone, a ważne jak. Kłopot zaczyna się wtedy, gdy kryteria oceny portalowej zaczyna się przykąłdać do dokumentalnej czy reporterskiej. Trochę tak jakby perszerona oceniać ze względu na skoczność. O schematach w ocenianiu wiele pisał i pisze A_R_mator. Szkoda, że ma tak niewielu czytelników A wracając do tego zdjęcia - panna zalotnie dosyć patrzy na fotografa. Fajny, ulotny moment uchwycony

pewnie, że ma - jak się umie oglądać: a tu i ubrania, i buty, i torebki etc. mnóstwo drobiazgów... i pewnie np. ta biała sukienka na pani z prawej szyta na miarę, bo wtedy albo się szyło u krawcowych, albo z wykrojów z "Burdy"...

Takie reklamówki kupowało się w Pewexach za bony albo za centy...:DD i to był szał tak chodzić z TAKĄ reklamówką!

db.

:)) Pani po prawej zareagowała natychmiast na obiektyw skierowany w Jej stronę. Klasyczny gest kokieterii...:))

Mistrz fotoszopa. Taki retusz zrobić, tak wszystko pozmieniać, te stroje tych ludzi. No masterpis.

:)