Bardzo dobre

CXIV Z ciebie uczynię przyjaciółkę, Skało, Raczej, bo chyba więcej u kamienia Znajdę współczucia dla mego cierpienia, Niż u tej, co me serce sięgła strzałą. Lata minęły, a tęsknoty bezkres Życiową moją sferę zakrył całą. Nadto zgryzotę mam jeszcze niemałą: Jestem gdzie nie chcę, tam gdzie chcę nie jestem. I tylko w nocy porze, gdy powieką Kryję zmęczone płaczem moje oczy, Myśli udają się w podróż daleką I znowu widzę jej obraz uroczy. Lecz i tu smutek ma swoje mieszkanie; Bo sen się kończy wraz z ranka nastaniem. Marcus de Reocena