Malczer [2009-07-23 10:27:15]: no skoro Ty, znany z alergii na druty, tak twierdzisz, to całkiem się uspokoiłem w tej materii. Pozdrówko :)

karhu [2009-07-17 11:44:27]: ja nawet przez chwilę nie miałem takiego wrażenia; wszystkie uwagi czytam z wielką uwagą. Wiele moich zdjęć nie gada bez historii z nimi związanych, w tym sensie nie są to fotografie portalowe - ich wartość polega na tym, że pokazują coś niezwykłego. W takich sytuacjach wydaje mi się, że dodawanie niezwykłości zabiegami formalnymi byłoby przesadą. Jednocześnie trudno jest fotografować historię, czy myśli ludzkie, a nawet uczucia. Tu niezwykłe wydało mi się to, że osoba urodzona w wiele lat po wojnie podjęła trud i koszt wyprawy z drugiego końca Ziemi, by zobaczyć miejsce, w którym mogło upłynąć jej życie i także po to, by lepiej zrozumieć swego nieżyjącego ojca. Chciała spróbować potraw, które jadał, w wielu miejscach i chwilach byłą bardzo poruszona i wzruszona. Nawet pierogi z kapustą i grzybami, których w życiu na czy nie widziała, a o których smaku tyle słyszała, potrafiły ją poruszyć. Także widok na Orzyc, rzekę, w której jej ojciec się kąpał i łowił ryby na leszczynową wędkę, o którym tyle słyszała, bardzo ją poruszył. Wzruszone były także jej dzieci, które dziadka nie pamiętały, ale które w Australii biorą udział w programie "Korzenie", i które wiele wiedzą - ze zdjęć, filmów, opowiadań - ale które wyraźnie chłonęły duch miejsca, które było autentyczne. Można było oczywiście sfocić to inaczej - ale niezwykłość samej sytuacji wydała mi się wystarczająca, by sfocić ich "po Bożemu". Tu bardziej interesująca zresztą jest niejako poza fotograficzna "kuchnia" całego przedsięwzięcie - bo domyślasz się, że nie jest łatwo o czymś takim się dowiedzieć i uzyskać zgodę na towarzyszenie z aparatem oraz publikację zdjęć. Tym jednak różnią się one od chwytanych długą ogniskową zza węgła czy zza krzaka przypadkowych postaci na ulicach. Pozdrawiam przy okazji :)

Dziękuję Wam za odwiedziny i komentarze. @Sława: gada, ale opis wydał mi się w tym przypadku potrzebny; @ karhu: nie do każdego zdjęcia da się dobrać opis i "zrobić nim zdjęcie", sztuką jest również znaleźć się w odpowiednim miejscu i czasie z aparatem; a że się uśmiechają - Filip Białowicz, który przeżył bunt w obozie zagłady w Sobiborze i własną egzekucję (znajdziesz go u mnie w katalogu Świadkowie Zagłady - m.in. http://plfoto.com/1832821/zdjecie.html) też się uśmiechał - pewnie nie można żyć tylko rozpaczą i smutkiem. Dla nich był to także moment radosny w pewnym sensie - stoją niemal dokładnie w miejscu, gdzie stał dom ich ojca i dziadka, żeby tu stanąć przylecieli z drugiego końca globu. @Paweł C. - druty po prostu są - pewnie dałoby się znaleźć miejsce, gdzie ich nie ma, ale nie byłoby to dokładnie to miejsce, gdzie stał kiedyś dom, którego wspomnienie jest powodem, że bohaterowie zdjęcia są w tym miejscu. @nasaa: to Maków Mazowiecki, Mazowsze.