uwielbiam komentarze Reoceny...

CXXXIII Napisane pod Jabłonią Mówią też: „Jakże ta istota miła Potrafi słodycz zalać w ludzką duszę” Skąd więc ma męka, skąd sercu katusze, Skąd gorycz w ustach, i skąd żalu siła? Siedzi i znów grocie strzały jadowej O Skałę ściera, aby ostre było, Cięciwę pręży, gnie łuk...znów trafiło Jakże mię celnie. Znów odwraca głowę. „Czemuś nie usiadł na drzewie Jabłoni, Co ma owoce szare, lecz soczyste? Wiecznozielony bluszcz się na niej wije”. Znów strzałę widzę w jego małej dłoni, Ostrzy znów grocie jej o skalny występ, Znów łuk napina, i znów mnie przeszyje… Marcus de Reocena

ładnie intrygujaco

bdb

:)

:) (...)

Jeszcze czar dawny niesiesz z sobą, i wdzięk, i urok twą ozdobą. Lecz wierzyć w ciebie, wierzyć szczerze, tak jak przed laty — już nie wierzę. Bo świętość, jaką daje wiara — umarła, leży już na marach. Jeden błysk oczu ją boleśnie ugodził — wiara już nie wskrześnie. I choćbyś wieki całe żyła, nie będziesz tym, czymś dla mnie była. Serce me — ołtarz — teraz puste, byłaś w nim bogiem, dziś — tylko bóstwem.Francè Prešeren

nice

!!!

a kysz ... jaka śpiąca mysz ;p

czyżby Renia została czymś "otumaniona", że taka spokojna przez cały czas ? :)))))))

R

bezsennosc....

bardzo dobre zdjęcie. zresztą jak całe portfolio

bluszcz jest trujący, bo chce taki być...