Wczoraj, pani, przez okno twoje uchylone Na Montmartre i klasztorne ukazując pole: “Samotność w tej ustroni – rzekłaś – stokroć wolę niźli Dwór; jakże chętnie spoglądam w tę stronę! Rozum byłby mi panem, nie zmysły wzburzone; Dzień pędząc na modlitwach, w mniszek innych kole, Nigdy bym się miłości nie dała w niewolę – Tu jej strzała nie sięga, tu jej ognie płone”. “O pani – rzekłem na to – błąd popełniasz srogi! Ogień jest ogniem, chociaż popiół go przysłoni. Święte mury miłosnej nie stłumią pożogi, Miłość równym jest władcą w świecie i w ustroni. Przed tym bogiem, co razi i niebieskie bogi, Żadna ciebie modlitwa ni post nie uchroni!” Pierre de Ronsard