Ot tamtego czasu Kambodza juz nie zdolala sie podniesc i pozostaje jednym z biedniejszych panstw regionu.

Tajowie nie grabia jeszcze tym razem Angkoru doszczetnie. Zrobia to podczas drugiego najazdu, w 1431 roku. Rok pozniej wielkie Angkorskie swiatynie sa juz calkowicie opuszczone, osadnictwo przenosi sie na poludnie kraju, w okolice Phnom Penh.

Tajowie uprowadzaja z Angkoru nie tylko liczne bogactwa, ale rowniez (a moze przede wszystkim) kapital ludzki: rzemieslnikow, kucharzy, tancerki... W ten sposob Angkor zapladnia sasiednia kulture rodzacej sie dopiero Tajlandii. Nie dziwi zatem spore pokrewienstwo tyk kultur. Nie dziwi nawet to, ze kuchnia Tajska wzorowana jest w duzej mierze na kuchni khmerskiej. Podobnie, Tajowie adoptuja elementy Khmerskiego stylu do swojej architektury.

Mimo to krolestwo sila inercji trwa jeszcze mniej wiecej przez sto lat. Az do momentu, kiedy zostaje zaatakowane i zlupione przez sasiednich Tajow w 1351 r.

Khmerowie juz za Jayavarmana VII zaczeli lekko zaniedbywac zapisywanie swoich dziejow, natomiast wkrotce po jego smierci kronikarstwo zamiera niemal zupelnie, krolestwo zaczyna milczec na swoj temat.

Smierc Jayavarmana VII konczy ponad trzystuletni okres swietnosci imperium Khmerow. Z nie do konca wyjasnionych przyczyn krolestwo zaczyna chylic sie ku upadkowi. Szeroko zakrojone przez Jayavarmana VII reformy (m. in. budowa drog, szpitali, bibliotek...) zdaja sie byc niewystarczajace, zyt pozne, badz tez zmarnowane po smierci wladcy. Do tego dochodzi okres fanatyzmu religijnego (jeden z kroli-nastepcow zwraca sie ponownie ku hinduizmowi i niszczy rozliczne drogocenne symbole buddyzmu). Na to naklada sie prawdopodobnie jeszcze katastrofa ekologiczna, ktora proawdoodobnie pociagnela za soba katastrofe humanitarna, poniewaz powodzenie licznej khmerskiej populacji zalezalo od obfitych zbiorow ryzu, ktore zapewnial zaawansowany system nawadniajacy. System ten najprawdodpodobniej przestal poprawnie funkcjonowac mniej wiecej w tym okresie.

Niniejszym koncze zatem cykl o Angkorze.