dla Anny, a nie dla Autora: Skarga 79 Drwię sobie z sądów, plwam na obyczaje, Za nic mi spokój, czy ciała rozkosze. Taką to siłę owa miłość daje, Którą rok szósty już w mym sercu noszę. Lecz świadom jestem, że czas wszystko zmieli, Każdą materię, przeto o to proszę By los oszczędził wiersze które głoszę Piórem, a inni czytać je zechcieli. Gdy w proch czas zetrze moje liche ciało, Niechaj się tedy dowie, jak płonąłem, Że ognia tego zgasić się nie dało, Chociaż starałem się z wielkim mozołem. A może westchnie: ”Gdybym to wiedziała Jako mnie kocha, też bym go kochała”. Marcus de Reocena