LX Jak fala mknąca ku piaskom na brzegu, Każda z chwil naszych ku kresowi płynie, Miejsce poprzednich zajmując w swym biegu; I w raz z innymi naprzód prąc zaginie. Światłość otacza chwilę narodzenia; Ku dojrzałości powoli dociera, Wkłada koronę, nadchodzą zaćmienia I dary swoje w końcu Czas odbiera. Ów Czas odmienia młodości oznaki, Na pięknym czole równe bruzdy ryje, Pożera wszystkie Natury przysmaki I ścina kosą wszystko to, co żyje. Lecz chwaląc ciebie w czas przyszły poniosę Wiersz ten, niech czasu przezwycięży kosę. Wiliam Szekspir

Podoba mi sie

dobre