Rsaw: I jeszcze jedno - stwierdzenie, że ta dyskusja udowodniła cokolwiek, wydaje mi się za daleko idące - dyskutujemy jak na razie we trzech, a argumenty nie są z gatunku rozstrzygających. Bo wypada się ptrzecież zgodzić ze stwierdzeniem, że zdjęcie mogłoby być lepsze - tyle tylko, że każde właściwie zdjęcie mogłoby być lepsze. Piszesz, że Tobie w pamięć nie zapadnie. Wierzę, ale znam kilka osób, które mówiły coś wręcz przeciwnego. A przecież - chociaż internet jest dobrym miejscem do takich akcji - nie zrobimy na ten temat plebiscytu. Bo i on niczego nie rozstrzygnie przecież. Fotoreporterów nazywa się - bardzo trafnie zresztą - eyewitness. Istnieją po to, by dawać świadectwo czasom, ludziom, wydarzeniom. I myślę, że w części reporterskiej ten portal może także tym celom służyć. Pozdrawiam i zyczę dobrej nocy.

rsaw: Bardzo się cieszę z tej dyskusji i jestem wdzięczny za opinie. Szkoda, że umykają Twojej uwadze emococje na twarzach tych ludzi i naprawdę interesujące oświetlenie. Rzecz poważniejsza jest w pojmowaniu fotoreportażu i roli tego miejsca. Jestem tu nowy i rozglądam się. Działem reportaż jestem i zaskoczony, i rozczarowany. Gdybym miał się dowiedzieć czegoś o Polakach i Polsce tylko z tego działu, to nabrałbym przekonania, że jesteśmy narodem lotników i automobilistów. Tu jest bardzo dużo zdjęć reporterskich bez ludzi, co mnie dziwi. To są dobre zdjęcia, ale chyba nie z tego działu. Reportaż powinien mówić o ludziach, ich radoścoiach i kłopotach - i takie zdjęcia staram się tu zamieszczać. Wiem, że nie jest to jedynie możliwy pogląd, ale dlatego cenię sobie bardzo tę dyskusję i jeszcze raz Ci dziękuję za opinię. Pozdrawiam

Puzii: szczególne jest to, że ten pan w roku 2007 znalazł się w Auschwitz wraz z dwiema następnymi generacjami swojej rodziny. Szczególny jest moment - bo wpis w księdze pamiatkowej postanowił zostawić najmłodszy członek jego rodziny. W moim przekonaniu zdjęcia reporterskiego nie da się oceniać w oderwaniu od wagi tematu a także w abstrahowaniu od miejsca i czasu. Wątki z dyskusji dotyczą tematu. W Twoim poście znalazłem tylko ogólną uwagę, że zdjęcie mogłoby być lepszej jakości oraz teraz, że powinni być pokazani w szczególny sposób. Moim zdaniem, szczególny sposób pokazania tych ludzi polega właśnie na sfotografowaniu ich w tym szczególnym miejscu i czasie. Przetrwał Zagładę, a teraz przetrwa także w fotografii, wraz z rodziną, w miejscu, w którym miał zginąć.

rsaw: tu się włanie nie zgadzam, że to zdjęcie do albumu mojego i pana Fiszerunga. Bo pan Fiszerung to jest jeden z nielicznych ludzi, którzy przeżyli Zagładę. I jako taki powinien być przez reportera uwieczniony i pokazywany. Szczególnie z trzypokoleniową rodziną. Jest świadkiem i uczestnikiem wyjątkowych wydarzeń. To jest, że tak powiem, społeczny sens nie tylko fotografowania takich ludzi i chwil, ale także ich publikowania. Taka jest moja opinia. Co do publikowania zdjecia tutaj - skoro jest kategoria reportaż, to myślę, że foto jest jak najbardziej na miejscu. W tej akurat kategorii nie tylko ładne zdjęcia mogą być, ale także takie, które wywołuja emocje. (A owszem, jest to częś serii zdjęć, czyli fotoreportażu, tyle tylko, że wybrałem jedno, myślę, że najbardziej wymowne). A ta dyskusja jest tego jakimś potwierdzeniem. Pozdrawiam

Lepsza jakość - co masz konkretnie na myśli? Jaśniejąca księga, która świeci jak własnym światłem na ich twarze nie wydaje mi się błędem. Doświetlanie lampą, nawet delikatne, psułoby ten efekt. Nie mówiąc o tym, że lapma raczej w ogóle nie wchodziła w grę. Ten człowiek bardzo przezywał powrót do Auschwitz. Istniała obawa, że może zasłabnąć. Można to sobie zresztą empatycznie wyobrazić. Fotograf, czyli ja, musiał być jak najmniej widoczny. To była bardzo intymna chwila dla całej rodziny Fiszerungów. Jestem im wdzięczny za to, że pozwolili mi być przy tym. Dziękli za uwagi, bo dyskusja pozwala jaśniej formułować własny punkt widzenia. Pozdrawiam

Puzii - na pamiątkę na pewno, ale czy jesteś pewien, że tylko do mojego albumu? Ten człowiek powiedział, że największą życiową satysfakcję ma nie tyle z tego, że przeżył, ale że był w stanie dać nowe życia. Przywiózł wnuki, bo pokazać im miejsce zagłady milionów. Dla przestrogi. I ten wpis w księdze pamiątkowej, kiedy przy księdze zgromadziły się trzy pokolenia, jest chwilą wyjątkową, tak jak wyjątkowy jest los Dawida Fiszerunga. I wydaje mi się, że także o to w fotoreportażu chodzi. A rozkłąd ostrości - mnie się wydaje, że wszyscy na tym zdjęciu są ważni. Pozdrawiam serdecznie.