No tak, to patrzenie "prawidłowe" jest logiczne, tak się robi taka dziura z prawej, ale: uwypukla się w ten sposób jej samotność (o czym pisałem). Większość jest linii prowadzących po przekątnej lewy górny wierzchołek prawy dolny, jest taka mocna linia, jak bym inaczej skadrował, znika; a przeciwwagą do tego jest ta mocna linia u dołu prowadząca jakby odwrotnie, ale o znacznie słabszym przebiegu. W ten sposób jest pewien niepokój metafizyczny: jest nie za dobrze, ale i dobrze. Dziękuję za uwagi. Zmuszają mnie do myślenia :-)

Dziękuję wszystkim. Odpowiadam: sobie stoi taka rzeźba na dachu jednego domu we Wrocławiu. Na dachu pewnie był taras. Niebo nie było ruszane, tyle tylko, że chmurki się uwypukliły (tak faktycznie śmiesznie) przy przyciemnieniu i dodaniu kontrastu. No nie wiem, czy wbrew kanonom kadrowania. Jak się popatrzy na linie kompozycji to według mnie - dzisiaj - idą logicznie -- połowa, 1.3 etc. (co będę myślał za miesiąc to nie wiem :-). Uwypuklają postać i prowadzą oko na jej głowę i dekolt. No i oddają taką samotność, albo bywanie w niebie (bogini, nie?), czy ja wiem?? Ale to takie dywagacje miłośnika tej rzeźby. Swoją drogą na swoich zdjęciach pierwszy raz ją w takim detalu widzę :-) Niezły. Ona jest dość wysoko.