My nic nie wiemy, my przez całe życie Chcemy coś wiedzieć, ale nic nie wiemy. Rośniem zapradę - coż, gdy i powicie Rośnie - a nigdy go nie prześcigniemy. Świat - to powicie, my zaś - wieczne dzieci: Bawim się cieniem i przed cieniem drżemy; Trwoga ta skrzydłem błyskawicy wzleci, I znów nam dobrze, i znów nic nie wiemy. Krzyż tylko jeden, wyciągnąwszy dłonie, Starców po dawnej znajomości wita, Młódź błogosławi - a rozdarte skronie Z chmur wychylając - w oczach dzieci czyta; Czy im te wstęgi, co tak bujnie płyną, Zdadzą się na co? bo dopóki skrycie, Cicho a dzielnie, myślą, nie zaś krzykiem, Boleść zakwita - i ciernistym smykiem, Gra nam po sercach, póty nasze życie! Cyprian Kamil Norwid nie wystawiam ocen - KOMENTUJĘ JEDYNIE