باشد و همچنين آب و هوای خوش دارد. پس از آنكه شهر ری دو بار موزيرزمين بيتوته می كردند. اهميت و آبادانی و رونق تهران از زمان دودمان صفوی آغاز گرديد. چون نیای در زمان محمدشاه قاجار گسترش و رونق تهران همچنان ادامه يافت و دو كوی تازه، يكی بنام عباس آباد و ديگری محمديه به محلات تهران افزوده گشت و آب رودخانه كرج بنام نهر كرج به تهران انتقال يافت كه آب روان ميان بلوار كشاورز يادگار همان زمان است. در آغاز پادشاهی ناصرالدين شاه به جهت افزايش چشمگير جمعيت ديگر فضايی برای ساخت و ساز درون حصار قديمی باقی نمانده بود بنابراين ايجاد محلات در بيرون از حصار قديمی انجام يافت كه از آن جمله کاخهای شاهی، كوشكهای اعيانی، سفارتخانه ها و منازل خارجيان همگی در بيرون از حصار ساخته شد و به کوشش اصلاحگر بزرگ ايران، اميركبير نهادهای چندی از جمله مدرسه دارالفنون، بازار امير، بازار كفاشها و سرای امير پديد آمد كه خود در گسترش مكانی شهر تهران بی تاثير نبوده است. جمعيت تهران در اين دوره بیش از ۱۵۰ هزار نفر نگاشته شده است. در همين زمان نياز به تعيين محدوده تازه شهر تهران احساس می شد و اين كار نيازمند تهيه نقشه ای از تهران بود. از این رو در سال ۱۲۷۵ گروهی به سرپرستی اعتضادالسلطنه با همكاری موسيو كرشيش سرتيپ و آموزگار توپخانه و دستياري چندين نفر از شاگردان دارالفنون نقشه ای از تهران تهيه كردند و اين نخستين نقشه دارالخلافه تهران به مقياس ۱:۱۰۰۰ بوده است و از آنجايی كه امكانات و وسايل فنی در اختيار هيئت تهيه نقشه نبوده از اينرو فاصله ها با گام و زاویه ها با تقريب اندازه گيری می شده است، بر اين پايه نقشه مزبور از جهت نشان دادن شكل و موقعيت شهر و محله های درون آن و دروازه ها در نوع خود نقشه موفقی بوده و چهره تهران قديم را كاملاً در برابر ديدگان مجسم می سازد. پس از تهيه نخستين نقشه تهران، از نو در سال ۱۲۸۴ با همكاری مهندس بوهلر فرانسوی و تعدادی از مهندسان و معماران ايرانی نقشه ديگری از تهران طرح ريزی شد كه در آن پيرامون شهر را به وسيله خندقها و باروهای نو به شكل هشت ضلعی و با ۱۲ دروازه محدود ساختند كه ارتباط داخل و خارج شهر از طريق اين دروازه ها صورت می پذيرفته است. دروازه های مزبور به ترتيب شمیران، دولت، يوسف آباد، دوشان تپه، دولاب، خراسان، باغشاه، قزوين، گمرک، حضرت عبدالعظيم، غار و خانی آباد ناميده شدند. مقارن سال ۱۳۰۵ مهندس عبدالغفار نجم الملک معلم رياضيات مدرسه دارالفنون با دستياری عده ای از معلمان ديگر و بيست نفر شاگردان مدرسه مزبور از شهر جديد به مقياس ۱:۲۰۰۰ نقشه برداری كردند و محيط شهر را به ميزان ۱۹۲۰۰ متر اندازه گيری كرده و جمعيت تهران را در حدود ۲۵۰ هزار نفر سرشماری نمودند. هيئت نامبرده برای تهيه نقشه ۴ سال وقت صرف نمودند و بالاخره در سال ۱۳۰۹نقشه تهران جديد به چاپ رسيد كه در سنجش با نقشه های قبل از دقت بيشتری برخوردار بوده است. بیگمان دگرگونی های بنیادین در تهران از سال ۱۳۰۰ به بعد ايجاد شده است كه به چهار دوره كاملاً جدا تقسيم می شود. سال ۱۳۰۰ تا ۱۳۲۰ كه در طی آن خندقها و دروازه ها از بين رفت و شهر از چهار جهت رو به گسترش نهاد و اندكی شكل منظم و هندسی يافت همچنين ساختمانها و تأسيسات بانک ملی، وزارت امور خارجه، شهربانی كل كشور، ايستگاه راه‌آهن، دانشگاه تهران و ايستگاه فرستنده راديو تهران باشگاه افسران و چند بيمارستان مربوط به اين دوره می باشد. سالهای ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲ كه همزمان با جنگ جهانی دوم بوده و به دليل پيامدهای ناشی از جنگ جهانی و مسائل و مشكلات سياسی برآمده از آن تغييرات چشمگيری در كشور پدید نیامد. سال ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۷ كه طی آن شهر تهران به سرعت توسعه يافت و ساختمانها و شهركها و باغراه‌ها (بلوارها)ی تازه‌ای ساخته شد و جمعيت شهر بر پايه آمار سال ۱۳۵۵ به ۴.۳۵۰.۰۰۰ نفر بالغ گرديد. دوره چهارم سال ۱۳۵۷ كه مصادف با انقلاب اسلامی، تغيير رژيم سياسی كشور را به سوی خود بكشاند. آرامگاه حضرت عبدالعظيم در شهر ری امامزاده صالح د