Dodatkowe funkcje Typ Lustrzanka cyfrowa AF / AE Nośnik danych CompactFlash (Typ I/II), Microdrive; (zgodność z FAT32) Wymiary sensora 20,7 x 13,8mm Mocowanie obiektywu SIGMA SA Kompatybilne obiektywy Obiektywy wymienne z mocowaniem SIGMA SA Kąt widzenia Odpowiednik 1,7x ogniskowej obiektywu (dla 35mm) Sensor obrazowy Foveon X3(R) (CMOS) Liczba pikseli (Efektywna) 14,06 MP (2652x1768 x 3) Proporcje boków 3:2 Format zdjęć EXis 2.21, DCF 2.0 Format zapisu obrazu Kompresja bezstratna RAW (12-bitowa), JPEG (SuperHigh, High, Medium, Low) Zdjęcia seryjne 3 kl/s Limit serii High: 6 zdjęć Medium: 12 zdjęć Low: 24 zdjęcia Interfejs USB (USB 2.0), Video Out (NTSC/PAL) Balans bieli 8 ustawień (Auto, światło słoneczne, cień, zachmurzenie, światło żarowe, światło jarzeniowe, lampa błyskowa, ustawienie własne) Celownik Pentapryzmatyczny Pole krycia celownika 98% w pionie, 98% w poziomie Powiększenie celownika 0,9x (50mm F1.4 na nieskończoność) Punkt oczny 18mm Korekcja dioptrii -3 dpt do +1,5 dpt Typ pomiaru AF Różnicowanie fazy TTL Zakres pracy AF EV 0 do EV +18 (ISO 100) Tryby pomiaru ostrości Single AF (pojedynczy), Continuous AF (ciągły), Manual (strojenie ręczne) Systemy pomiaru światła 8-segmentowy ewaluacyjny, centralny, centralnie-ważony uśredniony Zakres pracy pomiaru światła EV 1 do EV 20 (50mm F1.4 : ISO 100) Kontrola ekspozycji (P) Program AE (z shiftem) (S) Priorytet migawki AE (A) Priorytet przysłony AE (M) Manual Czułość ISO Ekwiwalent ISO 100, 200, 400, 800, 1600 Kompensacja ekspozycji +/-3 EV (w skoku 1/3) Autobracketing 3 zdjęcia (poprawnie naświetlone, niedoświetlone, prześwietlone) w skoku od 1/3 EV do 3 EV Migawka Kontrolowana elektronicznie Czasy ekspozycji 1/4000 - 30 s + bulb (do 30 s) Synchronizacja z lampą Gorąca stopka (X-contact, czas synchronizacji 1/180 s lub mniejszy) Lampa wbudowana Liczba przewodnia 11, krycie dla ogniskowej 17 mm Wyświetlacz LCD Niskotemperaturowy, polisilikonowy TFT LCD 2,5", ok. 150.000 pikseli Pole krycia 100% Tryby odtwarzania Pojedynczy obraz, Miniatury (9 obrazów), Zoom, Pokaz slajdów Języki menu Chiński / Angielski / Francuski / Niemiecki / Włoski / Japoński / Koreański / Hiszpański Zasilanie Akumulator Li-Ion BP-21, Ładowarka BC-21, opcjonalny Zasilacz sieciowy Wymiary 144 x 107,3 x 80,5 mm Waga 700 g

— 1.12.2008, 00:50:12

The future starts today, not tomorrow!

— 1.06.2008, 13:56:25

1.06.08-30 :o)

— 1.06.2008, 13:52:30

1.06.07-29 :o)

— 2.06.2007, 20:49:12

...

1.06.07-29 :o)

— 2.06.2007, 20:49:12

...

Advertising makes you think you have longed all your life for something you never even heard of before

— 16.02.2007, 00:05:10

Advertising makes you think you have longed all your life for something you never even heard of before

— 16.02.2007, 00:05:10

...

A selfish man is indifferent to people he can`t use for his purpose

— 16.02.2007, 00:01:32

A selfish man is indifferent to people he can`t use for his purpose

— 16.02.2007, 00:01:32

...

A man who knows he is a fool is not a great fool

— 16.02.2007, 00:00:29

A man who knows he is a fool is not a great fool

— 16.02.2007, 00:00:29

Lampa błyskowa - urządzenie, które wyzwala wiązkę światła niezbędną do właściwego oświetlenia fotografowanego obiektu. Umożliwia wykonywanie zdjęć w niekorzystnych warunkach oświetleniowych. Niekiedy dodatkowo wspomaga autofokus przy słabym oświetleniu. Jej działanie jest ściśle związane z mechaniką, lub elektroniką aparatu fotograficznego. Prekursorem lamp błyskowych był proszek błyskowy zwany \"magnezją\", podpalany przez fotografa w chwili wykonywania zdjęcia. Ponieważ używane wówczas (XIX wiek) płyty światłoczułe miały niewielką czułość, wykonanie zdjęcia odbywało się przez odsłonięcie na kilka sekund otworu obiektywu; w tym czasie fotograf podpalał zasobnik z niewielką ilością \"magnezji\", który spalał się błyskawicznie oślepiającym światłem. Ilość uzyskanego w ten sposób światła trudna była do ujednoznacznienia, bo zależała od sposobu rozmieszczenia magnezji w zasobniku. Użycie takiego źródła było także niebezpieczne - groziło pożarem i poparzeniami, bo proszek błyskowy płonął otwartym płomieniem w temperaturze kilku tysięcy stopni. W pierwszej połowie XX wieku opracowano bezpieczniejsze od płonącej magnezji źródła światła na potrzeby fotografii. Cienki drucik z magnezu (lub z aluminium) umieszczano w zamkniętej bańce szklanej napełnionej tlenem. Drucik stykał się z dwoma przewodami, wyprowadzonymi na zewnątrz bańki, tworząc w ten sposób niewielką żarówkę. Podłączenie przewodów do źródła prądu, np. ze zwykłej baterii błyskawicznie rozgrzewało drucik do temperatury zapłonu; inicjowało to miniaturowy wybuch w bańce: cały drucik spalał się, stając się na krótką chwilę - ok. 1/30 sekundy - źródłem jaskrawego światła. Po wykorzystaniu żaróweczka nie nadawała się do powtórnego użycia. W drugiej połowie XX wieku opracowane zostały lampy wielokrotnego użytku, w których jako źródło światła wykorzystano inne niż utlenianie zjawisko fizyczne; wprawdzie wykorzystywana w tych lampach lampa ksenonowa nazywa się popularnie palnikiem, to trwający ok. 1/1000 sekundy błysk jest rezultatem wyładowania elektrycznego w lampie wyładowczej, a nie żarzenia lub spalania się czegokolwiek. Energia impulsu świetlnego dostarczana jest z naładowanego do kilkuset woltów kondensatora, w którego obwód włączone jest uzwojenie pierwotne transformatora impulsowego. Transformator impulsowy o przekładni podwyższającej, np. 1:40, w chwili wykonywania zdjęcia podaje na elektrodę zapłonową lampy impuls o napięciu kilkunastu kilowoltów, który powoduje lokalną jonizację gazu w lampie. Jonizacja ta inicjuje w niej wyładowanie i w rezultacie - krótkotrwały oślepiający błysk, którego energia wynosi kilkadziesiąt dżuli. Lampy takie nadają się do wielokrotnego użycia - ich trwałość liczona jest w tysiącach błysków. Lampy błyskowe funkcjonujące na zasadzie rozładowania kondensatora elektrycznego poprzez ksenonowy \"żarnik\" są obecnie najpowszechniej stosowane w fotografice, przy czym w aparatach amatorskich lampy takie zazwyczaj wbudowane są w aparat fotograficzny

— 4.02.2007, 11:53:33

...

Lampa błyskowa - urządzenie, które wyzwala wiązkę światła niezbędną do właściwego oświetlenia fotografowanego obiektu. Umożliwia wykonywanie zdjęć w niekorzystnych warunkach oświetleniowych. Niekiedy dodatkowo wspomaga autofokus przy słabym oświetleniu. Jej działanie jest ściśle związane z mechaniką, lub elektroniką aparatu fotograficznego. Prekursorem lamp błyskowych był proszek błyskowy zwany "magnezją", podpalany przez fotografa w chwili wykonywania zdjęcia. Ponieważ używane wówczas (XIX wiek) płyty światłoczułe miały niewielką czułość, wykonanie zdjęcia odbywało się przez odsłonięcie na kilka sekund otworu obiektywu; w tym czasie fotograf podpalał zasobnik z niewielką ilością "magnezji", który spalał się błyskawicznie oślepiającym światłem. Ilość uzyskanego w ten sposób światła trudna była do ujednoznacznienia, bo zależała od sposobu rozmieszczenia magnezji w zasobniku. Użycie takiego źródła było także niebezpieczne - groziło pożarem i poparzeniami, bo proszek błyskowy płonął otwartym płomieniem w temperaturze kilku tysięcy stopni. W pierwszej połowie XX wieku opracowano bezpieczniejsze od płonącej magnezji źródła światła na potrzeby fotografii. Cienki drucik z magnezu (lub z aluminium) umieszczano w zamkniętej bańce szklanej napełnionej tlenem. Drucik stykał się z dwoma przewodami, wyprowadzonymi na zewnątrz bańki, tworząc w ten sposób niewielką żarówkę. Podłączenie przewodów do źródła prądu, np. ze zwykłej baterii błyskawicznie rozgrzewało drucik do temperatury zapłonu; inicjowało to miniaturowy wybuch w bańce: cały drucik spalał się, stając się na krótką chwilę - ok. 1/30 sekundy - źródłem jaskrawego światła. Po wykorzystaniu żaróweczka nie nadawała się do powtórnego użycia. W drugiej połowie XX wieku opracowane zostały lampy wielokrotnego użytku, w których jako źródło światła wykorzystano inne niż utlenianie zjawisko fizyczne; wprawdzie wykorzystywana w tych lampach lampa ksenonowa nazywa się popularnie palnikiem, to trwający ok. 1/1000 sekundy błysk jest rezultatem wyładowania elektrycznego w lampie wyładowczej, a nie żarzenia lub spalania się czegokolwiek. Energia impulsu świetlnego dostarczana jest z naładowanego do kilkuset woltów kondensatora, w którego obwód włączone jest uzwojenie pierwotne transformatora impulsowego. Transformator impulsowy o przekładni podwyższającej, np. 1:40, w chwili wykonywania zdjęcia podaje na elektrodę zapłonową lampy impuls o napięciu kilkunastu kilowoltów, który powoduje lokalną jonizację gazu w lampie. Jonizacja ta inicjuje w niej wyładowanie i w rezultacie - krótkotrwały oślepiający błysk, którego energia wynosi kilkadziesiąt dżuli. Lampy takie nadają się do wielokrotnego użycia - ich trwałość liczona jest w tysiącach błysków. Lampy błyskowe funkcjonujące na zasadzie rozładowania kondensatora elektrycznego poprzez ksenonowy "żarnik" są obecnie najpowszechniej stosowane w fotografice, przy czym w aparatach amatorskich lampy takie zazwyczaj wbudowane są w aparat fotograficzny

— 4.02.2007, 11:53:33

Kadr - pojedyncza klatka błony filmowej, bądź fotograficznej, objętej ramami pola naświetlanego przez aparat fotograficzny, dzięki zwolnieniu jego migawki. Rozmiar kadru jest uzależniony od wielkości naświetlanego materiału. Popularne błony światłoczułe mają wielkość 8 mm, 16 mm, 36 mm. Tak zwane błony wielkoformatowe zawierają kadry 6x6 oraz 6x9 cm. Kadrem jest także naświetlone pole dużych klisz oraz powierzchnia (obecnie praktycznie nie stosowanych) szkiełek fotograficznych. Kadrem jest także zdjęcie rentgenowskie.

— 4.02.2007, 11:51:03

...

Kadr - pojedyncza klatka błony filmowej, bądź fotograficznej, objętej ramami pola naświetlanego przez aparat fotograficzny, dzięki zwolnieniu jego migawki. Rozmiar kadru jest uzależniony od wielkości naświetlanego materiału. Popularne błony światłoczułe mają wielkość 8 mm, 16 mm, 36 mm. Tak zwane błony wielkoformatowe zawierają kadry 6x6 oraz 6x9 cm. Kadrem jest także naświetlone pole dużych klisz oraz powierzchnia (obecnie praktycznie nie stosowanych) szkiełek fotograficznych. Kadrem jest także zdjęcie rentgenowskie.

— 4.02.2007, 11:51:03

Negatyw - odwrotność pozytywu, czyli oryginału. W kopiowaniu brył negatyw jest symetrycznym odciśnięciem oryginału, czyli matrycą. W fotografii monochromatycznej jest przeciwieństwem jasności tonów z uwzględnieniem pełnej skali dynamiki nośnika (np. dla jasnego obrazu negatyw będzie ciemny, a nie tylko \"odwrócony\"). W fotografii kolorowej to samo, co w monochromatrycznej, ale dodatkowo barwy są zamienione na barwy dopełniające. Popularna nazwa błony fotograficznej negatywowej. Negatyw to także nazwa naświetlonej taśmy filmowej po nakręceniu na niej obrazów filmowych w kamerze. Negatyw jest najważniejszym spośród wszystkich tzw. materiałów wyjściowych filmu, służących do wyprodukowania kopii pokazowych filmu. Obok niego jest jeszcze negatyw tonu z naświetloną ścieżką dźwiękową. Oryginalne negatywy przechowuje się w archiwach a kopie eksploatacyjne do kin są wykonywane z duplikatów tzw dupnegatywów. W przypadku zniszczenia oryginału wykonuje się tzw. kontrnegatyw z zachowanej kopii pozytywowej.

— 4.02.2007, 11:50:10

...

Negatyw - odwrotność pozytywu, czyli oryginału. W kopiowaniu brył negatyw jest symetrycznym odciśnięciem oryginału, czyli matrycą. W fotografii monochromatycznej jest przeciwieństwem jasności tonów z uwzględnieniem pełnej skali dynamiki nośnika (np. dla jasnego obrazu negatyw będzie ciemny, a nie tylko "odwrócony"). W fotografii kolorowej to samo, co w monochromatrycznej, ale dodatkowo barwy są zamienione na barwy dopełniające. Popularna nazwa błony fotograficznej negatywowej. Negatyw to także nazwa naświetlonej taśmy filmowej po nakręceniu na niej obrazów filmowych w kamerze. Negatyw jest najważniejszym spośród wszystkich tzw. materiałów wyjściowych filmu, służących do wyprodukowania kopii pokazowych filmu. Obok niego jest jeszcze negatyw tonu z naświetloną ścieżką dźwiękową. Oryginalne negatywy przechowuje się w archiwach a kopie eksploatacyjne do kin są wykonywane z duplikatów tzw dupnegatywów. W przypadku zniszczenia oryginału wykonuje się tzw. kontrnegatyw z zachowanej kopii pozytywowej.

— 4.02.2007, 11:50:10

Fotografia zawdzięcza powstanie odkryciu substancji światłoczułej, zdolnej do utrwalenia obrazu świetlnego, utworzonego w ciemni optycznej. Już w roku 1727 w Halle nad Saalą, filolog Johann Heindrich Schulze uzyskał pierwsze odwzorowanie obrazu na emulsji światłoczułej sporządzonej z chlorku srebra na podkładzie z białej kredy. Wykorzystał on odkrycie Georga Fabriciusa, który zaobserwował już w roku 1556, że chlorek srebra zaczernia się pod wpływem promieni słonecznych. Spreparowana odpowiednio kreda posłużyła jako substancja mająca zapewnić w miarę równomierne pokrycie materiału podkładowego emulsją. Za wzór obrazu do odwzorowania użył nieprzeźroczystego materiału, w którym wyciął szablony. Następnie naświetlał emulsję na słońcu przez te szablony. W ten sposób uzyskał pierwszy, aczkolwiek niedający się jeszcze utrwalić, obraz fotograficzny. Za pierwszą fotografię uważa się obraz stworzony w 1826 lub 1827 przez Joseph-Nicéphore\'a Niepce\'a na wypolerowanej płycie metalowej. Jako substancję światłoczułą wykorzystał on tzw. asfalt syryjski - związki bitumiczne wytworzone z ropy naftowej. Otrzymane przez niego zdjęcie było jednak bardzo niedoskonałe, toteż za właściwą datę wynalezienia fotografii uważa się rok 1839, w którym inny Francuz, Louis J.M. Daguerre, zademonstrował Akademii Francuskiej zdjęcie fotograficzne otrzymane na warstewce jodku srebra, powstałej w wyniku działania pary jodu na wypolerowaną płytkę srebrną. Metoda Daguerre’a, zwana od nazwiska twórcy dagerotypią, pozwalała na otrzymanie poprawnego zdjęcia, ale tylko w jednym egzemplarzu, gdyż utworzony na płytce obraz był od razu obrazem pozytywowym. Niezależnie od Daguerre’a w tym samym czasie nad zagadnieniem otrzymywania obrazów tworzonych przez światło pracował angielski uczony William Henry Fox Talbot. Naświetlając w ciemni optycznej papier powleczony jodkiem srebra uzyskał on, po wywołaniu kwasem galusowym, obraz negatywowy, w którym jasnym miejscom fotografowanego przedmiotu odpowiadał czarny strąt srebra. Naświetlając z kolei poprzez ten negatyw arkusz papieru pokryty warstewką chlorku srebra, otrzymywał obraz pozytywowy w dowolnej licznie odbitek. 19 sierpnia 1839 fizyk Dominique Arago przedstawił we Francuskiej Akademii Nauk raport o wynalazku dagerotypii. Ten dzień został przyjęty za datę narodzin fotografii. W 1839 r. J. Herschel wprowadził na określenie procesu opracowanego przez Talbota termin fotografia. Technika fotografii rozwijała się od tego momentu bardzo szybko. Już wkrótce płytki srebrne lub arkusze papieru zastąpiono płytkami szklanymi powleczonymi warstwą światłoczułą. Płytki te preparowano tuz przed wykonaniem zdjęcia, co wymagało przenośnej ciemni fotograficznej, w której można było dokonać tego zabiegu. Fotografia, powstała w XIX wieku, korzystała z wynalazków znanych już wcześniej. Podstawowy instrument do tworzenia obrazu, camera obscura była stosowana już od XVI wieku przez malarzy, a światłoczułość azotanu srebra zaobserwował Johann Schultze w 1724. Pierwszą trwałą fotografię barwną udało się uzyskać fizykowi Jamesowi Clerkowi Maxwellowi w 1861. Pierwsze płyty do fotografii barwnej, Autochrome zostały wprowadzone na rynek w 1907 przez Braci Lumière i były wyprodukowane na bazie barwionej skrobi ziemniaczanej. Pierwszy współczesny, trójwarstwowy film barwny, Kodachrome, został wprowadzony do sprzedaży w 1935. Większość współczesnych filmów barwnych, oprócz Kodachrome, wykorzystuje technologię stworzoną dla filmu Agfacolor w 1936. Natychmiastowy materiał kolorowy firmy Polaroid jest dostępny od 1963. Fotografia pojawiła się na ziemiach polskich już w roku 1839, kiedy to Kurier Warszawski wydrukował ogłoszenie firmy FRAGET oferującej aparaty do dagerotypii. Rok później w Poznaniu i w Warszawie pojawiły się ilustrowane broszury poświęcone dagerotypii. Początek przemysłu fotograficznego na ziemiach polskich to rok 1887, kiedy chemik Piotr Lebiedziński założył w Warszawie fabrykę papierów fotograficznych FOTON. W 1899, również w Warszawie, powstała wytwórnia aparatów fotograficznych i obiektywów FOS.

— 4.02.2007, 11:47:17

...

Fotografia zawdzięcza powstanie odkryciu substancji światłoczułej, zdolnej do utrwalenia obrazu świetlnego, utworzonego w ciemni optycznej. Już w roku 1727 w Halle nad Saalą, filolog Johann Heindrich Schulze uzyskał pierwsze odwzorowanie obrazu na emulsji światłoczułej sporządzonej z chlorku srebra na podkładzie z białej kredy. Wykorzystał on odkrycie Georga Fabriciusa, który zaobserwował już w roku 1556, że chlorek srebra zaczernia się pod wpływem promieni słonecznych. Spreparowana odpowiednio kreda posłużyła jako substancja mająca zapewnić w miarę równomierne pokrycie materiału podkładowego emulsją. Za wzór obrazu do odwzorowania użył nieprzeźroczystego materiału, w którym wyciął szablony. Następnie naświetlał emulsję na słońcu przez te szablony. W ten sposób uzyskał pierwszy, aczkolwiek niedający się jeszcze utrwalić, obraz fotograficzny. Za pierwszą fotografię uważa się obraz stworzony w 1826 lub 1827 przez Joseph-Nicéphore'a Niepce'a na wypolerowanej płycie metalowej. Jako substancję światłoczułą wykorzystał on tzw. asfalt syryjski - związki bitumiczne wytworzone z ropy naftowej. Otrzymane przez niego zdjęcie było jednak bardzo niedoskonałe, toteż za właściwą datę wynalezienia fotografii uważa się rok 1839, w którym inny Francuz, Louis J.M. Daguerre, zademonstrował Akademii Francuskiej zdjęcie fotograficzne otrzymane na warstewce jodku srebra, powstałej w wyniku działania pary jodu na wypolerowaną płytkę srebrną. Metoda Daguerre’a, zwana od nazwiska twórcy dagerotypią, pozwalała na otrzymanie poprawnego zdjęcia, ale tylko w jednym egzemplarzu, gdyż utworzony na płytce obraz był od razu obrazem pozytywowym. Niezależnie od Daguerre’a w tym samym czasie nad zagadnieniem otrzymywania obrazów tworzonych przez światło pracował angielski uczony William Henry Fox Talbot. Naświetlając w ciemni optycznej papier powleczony jodkiem srebra uzyskał on, po wywołaniu kwasem galusowym, obraz negatywowy, w którym jasnym miejscom fotografowanego przedmiotu odpowiadał czarny strąt srebra. Naświetlając z kolei poprzez ten negatyw arkusz papieru pokryty warstewką chlorku srebra, otrzymywał obraz pozytywowy w dowolnej licznie odbitek. 19 sierpnia 1839 fizyk Dominique Arago przedstawił we Francuskiej Akademii Nauk raport o wynalazku dagerotypii. Ten dzień został przyjęty za datę narodzin fotografii. W 1839 r. J. Herschel wprowadził na określenie procesu opracowanego przez Talbota termin fotografia. Technika fotografii rozwijała się od tego momentu bardzo szybko. Już wkrótce płytki srebrne lub arkusze papieru zastąpiono płytkami szklanymi powleczonymi warstwą światłoczułą. Płytki te preparowano tuz przed wykonaniem zdjęcia, co wymagało przenośnej ciemni fotograficznej, w której można było dokonać tego zabiegu. Fotografia, powstała w XIX wieku, korzystała z wynalazków znanych już wcześniej. Podstawowy instrument do tworzenia obrazu, camera obscura była stosowana już od XVI wieku przez malarzy, a światłoczułość azotanu srebra zaobserwował Johann Schultze w 1724. Pierwszą trwałą fotografię barwną udało się uzyskać fizykowi Jamesowi Clerkowi Maxwellowi w 1861. Pierwsze płyty do fotografii barwnej, Autochrome zostały wprowadzone na rynek w 1907 przez Braci Lumière i były wyprodukowane na bazie barwionej skrobi ziemniaczanej. Pierwszy współczesny, trójwarstwowy film barwny, Kodachrome, został wprowadzony do sprzedaży w 1935. Większość współczesnych filmów barwnych, oprócz Kodachrome, wykorzystuje technologię stworzoną dla filmu Agfacolor w 1936. Natychmiastowy materiał kolorowy firmy Polaroid jest dostępny od 1963. Fotografia pojawiła się na ziemiach polskich już w roku 1839, kiedy to Kurier Warszawski wydrukował ogłoszenie firmy FRAGET oferującej aparaty do dagerotypii. Rok później w Poznaniu i w Warszawie pojawiły się ilustrowane broszury poświęcone dagerotypii. Początek przemysłu fotograficznego na ziemiach polskich to rok 1887, kiedy chemik Piotr Lebiedziński założył w Warszawie fabrykę papierów fotograficznych FOTON. W 1899, również w Warszawie, powstała wytwórnia aparatów fotograficznych i obiektywów FOS.

— 4.02.2007, 11:47:17

urodzilem sie w Tarnowskich -Górach i to Ten śląsk jest mi blizszy!!!

— 19.08.2006, 00:54:43

...

urodzilem sie w Tarnowskich -Górach i to Ten śląsk jest mi blizszy!!!

— 19.08.2006, 00:54:43

...

17.06 2006 ---(1000) ;o)

— 17.06.2006, 23:27:09

17.06 2006 ---(1000) ;o)

— 17.06.2006, 23:27:09

...

1.06.06-28 :o)

— 3.06.2006, 11:48:12

1.06.06-28 :o)

— 3.06.2006, 11:48:12

"Glupim sie kłaniam,z mądrymi rozmawiam"

— 15.03.2006, 21:37:23

...

"Glupim sie kłaniam,z mądrymi rozmawiam"

— 15.03.2006, 21:37:23