Tak nas Panie obdarzasz, wżdy nam zawsze mało - Za nic mamy - co mamy, więcej by się chciało. A przecież ni nam życia ni geniuszu starcza By skorzystać z bogactwa samej duszy skarbca. Za to ciało gnębimy, jakby wieczne było: Krwią wojenny trud płaci, potem zrasza miłość Aż i w końcu niezdatne do snu ni kielicha; Trzeszczy, cieknie i śmierdnie, wzdyma się i wzdycha. Nie zachwycą już nas wtedy szczodre dary boże. Bośmy kochać to nawykli, z czego czerpać możem.